Η Λέσχη Αρχιπλοιάρχων Πειραιά και η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών τίμησαν το λογοτεχνικό έργο του Κάπτεν Νικόλα Κωστάρα

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Στις 20/10/2016 στην αίθουσα της Λ.Α.Π. η Λέσχη Αρχιπλοιάρχων Πειραιά και η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών τίμησαν το λογοτεχνικό έργο του Κάπτεν Νικόλα Κωστάρα, του Ιωάννη Παπαδόπουλου και του Αριστείδη Πετρόπουλου. Για τον Νικόλα Κωστάρα μίλησε η κα Άννα Δ. Μοσχονίδου λογοτέχνης και μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και παραθέτουμε παρακάτω την ομιλία.
Για τον Ιωάννη Παπαδόπουλο μίλησε ο κος Φρίξος Δήμου λογοτέχνης και μέλος της Ε.Ε.Λ. Για τον Αριστείδη Πετρόπουλο μίλησε ο Γενικός Γραμματέας της Λέσχης Πλοίαρχος Πάνος Μηνόγιαννης, ενώ αποσπάσματα διάβασε η κα Δέσποινα Βολικάκη.
Στην εκδήλωση παρέστη και ο Κεντρικός Λιμενάρχης Πειραιώς, Αρχιπλοίαρχος Λ.Σ. Κωνσταντίνος Λεωντάρας.

Αθήνα, 20/10/2016

Ομιλία στην Ένωση Αρχιπλοιάρχων Πειραιά

ΚΑΠΤΕΝ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΩΣΤΑΡΑΣ 1929-2014

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι.

Αξιότιμε Πρόεδρε της Ένωσης Αρχιπλοιάρχων Πειραιά κε Τσάμη, μέλη, και φίλοι αυτής.

Όταν μου ανατέθηκε αυτή η ομιλία το πρώτο που μου ήρθε στο νου δεν ήταν τι θα γράψω αλλά τι θα πρωτογράψω και πρωτοθυμηθώ για έναν άνθρωπο που στη δική μου ζωή ήταν ένας σημαντικός σταθμός εξέλιξης.

Προς το τέλος της ζωής του, και μέσα στο νοσοκομείο κλινήρης, μου είπε « Μπουμπουλίνα κάποτε θα μιλήσεις για μένα. Λίγα λόγια όχι πολλά».

Και είναι δύσκολο διότι πάντα έγραφα σε πρώτο πρόσωπο για κείνον.

Ο εμποροπλοίαρχος Νικόλας Κωστάρας, ερευνητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος και λαογράφος, γεννήθηκε στα Κακουρέικα Ηραίας.

Γονείς του ο Ιωάννης Κωστάρας (Βαρυγιάννης) και η Διαμάντω Τσιτουρα από το Αγάλω.

Ο γιος του Βαρυγιάννη που αντί για γιατρός έγινε ναυτικός.

Ένας καπετάνιος που έκανε την πέτρα βότσαλο.

Από προσωπική μου συζήτηση με τον ίδιο θα αναφερθώ στις συνθήκες που διάβαζε ως μαθητής. Με τη λάμπα,  που κάποιες φορές τελείωνε το πετρέλαιο της και  αντί για αυτό είχε για φως  το ολόγιομο φεγγάρι όταν ήταν στη χάση του.  

Δεν έγινε γιατρός όπως λέει ο ίδιος γιατί καθυστέρησαν να του στείλουν το Απολυτήριο και εισήχθη στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή.

Στο στρατό ήταν στρατολόγος και βοηθός υπασπιστή. Εκεί γνώρισε τον στρατιώτη Ηλία Λυγνό, ανιψιό του εφοπλιστή Κώστα Πατέρα και του Καπετάν Λέοντα Λαιμού.

Ήταν η αιτία να προσληφθεί στο ναυτιλιακό τους γραφείο και να τολμήσει να γίνει ναυτικός σε ποντοπόρα πλοία με πρώτο μπάργκο 52 μήνες, αποκτώντας το δίπλωμα Πλοιάρχου Α’ του Εμπορικού Ναυτικού και Αρχιπλοιάρχου στην Ναυτιλιακή Εταιρεία «ΕΥΠΛΟΙΑ» του Καπετάν Λέοντα Λαιμού.

Ταξίδεψε με ποντοπόρα φορτηγά πλοία διασχίζοντας όλους τους ωκεανούς.

Τα λιμάνια που αγκυροβόλησε ήταν  στις Ινδίες, Φιλιππίνες, Βραζιλία, Καναδά, Κούβα, Ινδοκίνα, Πακιστάν, Περού, Μεξικό, Ιαπωνία, Αυστραλία.

Ενδιαφερόμενος  για  τον πολιτισμό τους  εγνώρισε ήθη και έθιμα, την ιστορία τους.

Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του έγινε βιβλιοθηκάριος.

Δημιούργησε βιβλιοθήκη και κατάφερε όλοι να διαβάζουν βιβλία και να αξιοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους.

Το ταξίδι έλεγε είναι μια απελευθέρωση μνήμης και μια σπουδαία αφορμή δημιουργίας.

Ένα γράμμα από Γορτύνιους συμπατριώτες που εξέδιδαν το περιοδικό «ΝΕΑ ΖΩΗ», ήταν αφορμή για τα πρώτα ταξιδιωτικά πρωτόλεια, «Ταξιδεύοντας στον Ατλαντικό», «Από τις Ινδίες»,  «Τα παιδιά του Βιζακαπαταμ» που πήρε το Α΄ πρώτο Βραβείο από το πνευματικό κέντρο του Αμαρουσίου.

Συνεργάστηκε με την «Ναυτική Ελλάδα» και τα «Ναυτικά χρόνια», δημοσιεύοντας τη «Ναυτική Αρκαδία».

Η συνεργασία με τον Θάνο Βαγενά και τον ποιητή Μήτσο Κατσίνη στα «Αρκαδικά» άνοιξαν τα φτερά στο χώρο της λογοτεχνίας και από την  Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών λαμβάνει το Α’ Βραβείο Δοκιμίου και Έπαινο από τα Βραβεία Νίκου Καββαδία.

Από το Γυμνάσιο ήταν αριστούχος στην Έκθεση και το τετράδιο του έγινε οδηγός σε νεότερους μαθητές.

Τα γραφόμενα του αγαπήθηκαν και αναρτήθηκαν από πολλούς.

Τους κέρδισε όλους  με τη γραφή του και με το χαρακτήρα του.

Ένας άνθρωπος με καλοσύνη, αγάπη, ανιδιοτέλεια, πατριωτισμό, κατανόηση, συμπαράσταση. 

Παντρεύτηκε τη Ζηνοβία Ιορδανίδου ποντιακής καταγωγής. Όπως έλεγε ο ίδιος ήταν η προσωποποίηση του καθήκοντος. Η σιωπηλή αρχόντισσα, η θυσία της μάνας, η αφοσίωση στην οικογένεια και τα τρία τους παιδιά. Μαζί γνώρισαν τις φουρτούνες του ωκεανού και δεν λιγοψύχησαν. Η ίδια ήθελε να γίνει δασκάλα και έγινε δασκάλα των παιδιών της.

Η 40χρονη   κοινή  ζωή τους, αποτέλεσε για κείνον βήμα για πολλά κείμενα  περί γάμου όπως .

«Ο γάμος είναι ένα οικοδόμημα που πρέπει  καθημερινά να ξαναχτίζεται. Είναι ένας θεσμός που απαιτεί την καθημερινή φροντίδα. Ο γάμος είναι πέλαγος ανοικτό, που δεν έχει βρεi πυξίδα για να ταξιδέψει. Ο γάμος είναι το μεγαλύτερο εργαστήρι. Ένα γάζωμα που σε καμιά στιγμή δεν περνάει από το νου το ξήλωμα. Γιατί τότε η συμβίωση θα γίνει παραβίωση. Ο γάμος είναι συμβιβασμός και θυσία. Συμπαράσταση και κατανόηση του άλλου και όχι πώς να ρίξουμε τον άλλο και πολλά άλλα για αυτό  το θεσμό που ο ίδιος τίμησε.

Εκατοντάδες κείμενα του καπετάνιου έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχοντας μέσα τους  ΣΟΦΊΑ, ΔΎΝΑΜΗ, ΣΤΟΧΑΣΜΌ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Κατέγραψε με το δικό του μάτι και τη δική του μοναδική ποιότητα κείμενα όπως:

Ο Αρκαδικός Οδυσσέας, Ο Κολοκοτρώνης ως πλοίαρχος, Κοντά στα παγόβουνα,  Η καρδιά της μάνας,  Μάνα παναγιά, Παύλος Μελάς, Εάλω η Πόλις και εκατοντάδες άλλα.

Κίνητρο του η αγάπη, το ενδιαφέρον για την Ελλάδα για τους τόπους της, για τη γενέτειρά του, για τον άνθρωπο, για τη μητέρα, τα παιδιά, τα κοινά. 

Σκοπός του η κοινωνική και πνευματική μόρφωση.

Αγαπούσε τους νέους. Τους στήριζε με τα λόγια του με τη σοφία του

«Χρειαζόμαστε μία παιδεία ηρωισμού και θυσίας» έγραφε σε άρθρο του. «Οι νέοι διψούν για ιδανικά και μείς τους προσφέρουμε υλικά αγαθά, καλοπέραση και ανεργία.»

«Τα νιάτα είναι πλασμένα για ηρωισμό και δημιουργία»

«Ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας και ας σκύψουμε στους προβληματισμούς μας.»

Ένας καπετάνιος της  ελευθερίας, της υπομονής, που με το λόγο του γραπτό και προφορικό άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. «Η ζωή είναι αγώνας, όχι φυγή» συνήθιζε να λέει.  Αυτή τη φράση με το βαθύ νόημα έχει γίνει πλέον θεσμός στα χείλη όλων.

Συμπαραστεκόταν σε αυτούς που είχαν τα δικά τους ναυάγια στη ζωή. Τους έδινε κουράγιο και οι ίδιοι αντλούσαν δύναμη από τα λόγια του. Συνιστούσε υπομονή   και πίστη στο Θεό.

Το μέλημα του ήταν να υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι με υπομονή, με ακεραιότητα,  με σκέψη δυνατή.  Τόσα πολλά συγγράμματα, τόσες πολλές επιστολές αγάπης, τόσοι έπαινοι από κάθε λογήςάνθρωπο. Καθηγητές, ιστορικοί, ναυτικοί,  απλοί  άνθρωποι. Κάθε  ένας ήταν ξεχωριστός για τον Κάπτεν Νικόλα. Η συγκίνηση του ήταν μεγάλη.

Έλεγε  «Σκοπός μου δεν είναι να λαμβάνω συγχαρητήρια, απλά θέλω να με διαβάζει ο κόσμος και να γνωρίσει πράγματα για τον τόπο μας για τους θεσμούς μας.»

Τόσο αγαπητός γιατί ήταν αληθινός. 

Οι άνθρωποι που τον γνωρίσαμε νιώθουμε έναν ξεχωριστό πλούτο γνώσεων να μας περικλείει.  Νιώθουμε περισσότερο ευγνώμονες για ότι έχει στη ζωή του ο καθένας. Για τα μικρά που άλλοτε δεν τα λαμβάναμε υπόψη.

Είτε χαρούμενο είτε όχι.

«Όλα έλεγε συμβαίνουν για να μας διδάξουν κάτι. Η στάση μας απέναντι σε όλες τις διακυμάνσεις της ζωής μας, είναι αυτή που θα μας δώσει το πράσινο ή το κόκκινο φως.

Επιλέξτε το πράσινο»

Η συνέντευξή του στην  Ζαχαρούλα Γαιτάνη  ήταν μια συνέντευξη δυνατή γεμάτη φως. Δημοσιεύτηκε όχι μόνο στη Γορτυνία αλλά και στη  «Ναυτική Ελλάδα», στο «Αρκαδικό Βήμα», το «Αθμόνιον Βήμα» κλπ΄.  Έτσι έγινε η αφορμή  συγχαρητήριων επιστολών. 

Είτε τον γνώρισαν περισσότερο, είτε τον γνώρισαν για πρώτη φορά. Πραγματικά θα έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο για να κατονομάσω τους ανθρώπους που κατάθεσαν την άποψη τους. Όλοι είχαν να γράψουν έναν λόγο θαυμασμού και να εξυμνήσουν την σοφία του και το μεγαλείο της ψυχής του.

Οι απαντήσεις του απλές, συνάμα φιλοσοφικές.  Έναςφιλόσοφος της ζωής ο Καπτεν Νικόλας Κωστάρας. Ο δικός μας Κάπτεν. Ο άνθρωπος που αγάπησε όλους  τους ανθρώπους. Έναν έναν  ξεχωριστά.

Εκτός από επιστολές για τον καπτεν μας έχουν γραφτεί και ποιήματα. Για την αγαπημένη του  Ζηνοβία και τις εγγονές του.

Ένα ποίημα του αγαπητού Χρήστου Στρατηγόπουλου « Ο Υψηλόφρων» ξεκινά κάθε φράση με τα αρχικά του ονόματος  του.

«Ντόμπρος και υψηλόφρων, σπουδαίος πατριώτης

Ιδεολόγος ταπεινός σε όλα του ιππότης.

Καθαρόαιμος  Αρκάς άνδρας σωστός και ωραίος 

Ολόχαρος, ευγενικός και πάντοτε ακμαίος.

Σεπτός σε όλους φίλτατος και πολυδιαβασμένος.

Καλοπροαίρετος, αγνός μα και πολιτισμένος.

Ωραίζει με την πένα, δίνει σ’ όλους συμβουλές

Σεισμογράφος του καιρού μας με καλές καταβολές.

Τον καλούν στις εκδηλώσεις, κι είναι πάντοτε μπροστά,

Αρωγός που η Αρκαδία, τίτλο Μέγα του χρωστά.

Ρητώς του κάνω δηλωση, πως τον θαυμάζω τόσο,

Ανησυχώ μην  και φανώ αναξιος ωστόσο,

Σε ότι κάνει για εμέ, και δε ανταποδώσω.»

Μερικά από τα πολύτιμα αποφθέγματα  του.

«Όποιος δεν τολμά να καλημερίσει τη συνείδηση του κάθε πρωί, δεν είναι άξιος να χαιρετίσει με αξιοπρέπεια τους άλλους.»

« Η αγάπη είναι ωκεανός και ο ωκεανός δεν χωράει στο ποτήρι της λογικής.»

«Τον ωκεανό δεν τον υποτάσσεις. Μόνο τον διαπλέεις.»

«Μια σταγόνα ζωής, στον ωκεανό της ζωής γίνεσαι ωκεανός»

«Ο άνθρωπος είναι αυτός που κοιμίζει την ανάμνηση τη ς αιωνιότητας.»

«Το ταξίδι είναι μια απελευθέρωση μνήμης»

¨Μην φεύγεις από τον εαυτό σου. Μέσα σου είναι ο θησαυρός σου. Εντός των τειχών σου ο μύλος της ζωής. 

«Εκτός των συνόρων κάθε Έλληνας είναι ολόκληρη η Ελλάδα»

«Δεν θέλω να γίνομαι καλύτερος από κανέναν .

Θέλω να γίνομαι καλύτερος από τον χθεσινό μου εαυτό»

«Να μην συγκρίνεται τον εαυτό σας με τους άλλους, παρά μόνο με τον εαυτό σας»

«Καλλιέργησε την δύναμη του πνεύματος σου για να προφυλαχτείς πίσω από την ασπίδα του,  σε μια ξαφνική κακοτυχία.»

Όταν ανακάλυψα αυτό τον ωκεανό γνώσεων,  του αφιέρωσα τον πρώτο μου έπαινο ποίησης.   «Σ’ ευχαριστώ Άννα μου, μου είπε αλλά το ευχαριστώ ήταν από μέρους μου γιατί σε κάθε δυσκολία έχω πλέον να θυμάμαι το «Η ζωή είναι αγώνας όχι φυγή»

Ο αγαπημένος μας καπτεν ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών, Του Δ.Σ. του κέντρου αρκαδικών μελετών, της Εταιρείας Αρκαδικών Γραμμάτων και Τεχνών, της Ελληνικής ένωσης Προστασίας θαλασσίου Περιβάλλοντος, της Πανελλήνιας  ένωσης συντακτών δημοσιογράφων και ανταποκριτών της Λέσχης αρχιπλοίαρχων φυσικά και του συνδέσμου ιστορικών συγγραφέων  και άλλων πολλών.

Για το έργο του τιμήθηκε με βραβεία Δοκιμίου, Λογοτεχνίας, από Δήμους, από σωματεία ιστορικά και λογοτεχνικά.

Του έχουν δοθεί αναμνηστικά διπλώματα έπαινοι και διπλώματα τιμής.

Το Νοέμβρη του 2010 η Ένωση Αρχιπλοιάρχων τίμησε τον Νικόλα Κωστάρα με τιμητικό δίπλωμα.

Πάντα μετά από μια βράβευση  ήταν συγκινημένος  και ευτυχισμένος .

Οι ομιλίες του πολλές και σημαντικές.

Έχουν συμβάλλει στην πνευματική καθοδήγηση, τη χριστιανική σκέψη που βάλλεται στην κλυδωνιζόμενη εποχή μας,, στην απόκτηση πολύτιμων αξιών και ιδανικών, σε γνωμικά που με απλά λόγια κατανοητά,  κουβαλούν έννοιες σημαντικές για τη ζωή μας. 

Ο Νικόλας Κωστάρας είναι ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση. Ένας ωκεανός πείρας και σοφίας. Οφείλουμε να μεταγγίζουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μαςμε τα γραφόμενα του.  Να τονίζουμε όπως θα ήθελε και ο ίδιος τη συνέχιση της παράδοσης  και των εθίμων μας.

Το έργο του είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Η  αγάπη, είναι η αιτία όλων, η οποία είναι διάχυτη, Η αγάπη του για την πατρίδα. 

Ο αναγνώστης  μαγεύεται από το τη γλαφυρότητα, την ανάλυση σε κάθε θέμα. Μια δυνατή πένα με έναν δυνατό λόγο. Πρόσχαρος πάντα και χαμογελαστός .Πρόθυμος. Έτσι τον θυμόμαστε όλοι.

Μεγάλη χαρά πήρε όταν τελικά υλοποιήθηκε η ιδέα του Πάνου Αϊβαλή από τις εκδόσεις Ύφος  να εκδοθεί ένα αφιέρωμα στο συγγραφικό του έργο.

Έτσι μετά από έναν χρόνο το 2012 έφτασε στα χέρια του ολοκληρωμένο το Αφιέρωμα. Είναι από τους ανθρώπους που αγαπήσαμε πολύ, εκτιμήσαμε και δεν υπάρχει κάτι κακό να πούμε. Ένας  ακραιφνής, γνήσιος  Έλληνας ιστοριοδίφης , πατριδολάτρης,   καπετάνιος των θαλασσών της λογοτεχνίας και της ιστορίας μα πάνω από όλα ένας υπέροχος μαγικός άνθρωπος.

Μεγάλη περηφάνια και ιστορία κουβαλούν πλέον οι γιοι του και οι εγγονές του Ζηνοβία και Κατερίνα.

Ο Νικόλας Κωστάρας  έφυγε από αυτή τη ζωή σε ηλικία 85 ετών το 2014 για να αγκυροβολήσει  και να συναντήσει το λιμάνι της ζωής του, την αγαπημένη του γυναίκα Ζηνοβία.

Όπως γράφει  σε ένα ποίημα του ο Λειβαδίτης  «Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο ξεχωριστοί που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις»

ΚΑΠΤΕΝ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΩΣΤΑΡΑΣ. 

ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΕΙ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝΤΑ.

Άννα Δ. Μοσχονίδου

Μ.Δ.Σ. Ένωσης  Ελλήνων Λογοτεχνών