ΗΣΙΟΔΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ Το Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας

Του Νίκου Ι. Κωστάρα

          Το Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας αναπαύεται στο Κοιμητήριο Ζωγράφου από την 26 Αυγούστου 2009. Ένας έφηβος 95 ετών, ένας ψυχωμένος Έλ­λη­νας, ο Βετεράνος του Β^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ησίοδος Τσίγκος, ο έφε­δρος ανθοπολοχαγός, διμοιρίτης και διοικητής του 11^ου λόχου του 14^ου Συν­τάγματος πεζικού Χανίων της 5^ης Μεραρχίας Κρητών.

          Είναι αυτός που ριψοκινδύνεψε για την κατάληψη του Υψώματος 1923 της Τρεμπεσίνας, που ελέγχει τα στενά της Κλεισούρας και το δημόσιο δρόμο προς Αυλώνα. Τόλμησε να αναρριχηθεί σαν αγριοκάτσικο στην χιονισμένη απροσπέλαστη βραχώδη και επικαλυπτομένη από πάγους δυτική πλευρά της Τρεμπεσίνας με άλλους επτά ψυχωμένους άνδρες του. Ηρωισμός τρέλας και απόγνωσης. Αυταπάρνηση για λύτρωση και ηρωικό θάνατο. Εκείνη την νύχτα της 29^ης προς 30 Ιανουαρίου 1941 έκρινε και την κατάληψη της κορυφής με τα αμπριά σκεπασμένα γεμάτα ιταλικό πολεμικό υλικό. Οι Ιταλοί αλπινιστές είχαν κατέβει εκείνη την ημέρα για να σωθούν από την χιονοθύελλα. Όταν επέστρε­ψαν βρήκαν τους Έλληνες να τους περιμένουν. Το άσπρο χιόνι βάφτηκε κόκκινο και η Τρεμπεσίνα έμεινε οριστικά στα Ελληνικά χέρια. Η κατάληψη της Τρεμπεσίνας σήμαινε και την αποτυχία της εαρινής επίθεσης του Μουσολίνι. Ακόμη η κατάληψη του υψώματος 1923 οφείλεται προσωπικά στον Ησίοδο Τσίγκο για το timing, όπως τονίζουν οι συμπολεμιστές του από στρατηγό με­χρι στρατιώτη, γιατί αν δεν αποφάσιζε να ανέβει εκείνο το απόγευμα στην κο­ρυφή την άλλη ημέρα θα ήταν αργά. Οι Ιταλοί θα είχαν πάει από τα χαράματα στην κορυφή. Σ’ αυτόν τον «τρελό» διοικητή του 11^ου λόχου, τον «γενναίο των γενναίων», που έγινε θρύλος, καταγράφεται η αποθέωση της ελληνικής ψυχής σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Ο ηρωισμός και η τόλμη. «Το δίπλωμα το παίρ­νει κανείς στη μάχη» είχε πει ο Μάρκος Μπότσαρης.

          Ο ήρωας της Τρεμπεσίνας τραυματίστηκε αργότερα προχωρώντας από Τρεμπεσίνα προς Σεντέλι. Στους μήνες εκείνους του πολέμου ο Ελληνι­κός τόπος μιλούσε για το Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας, τον ηρωισμό της Ελλη­νικής ψυχής.

          Ο θρυλικός ήρωας τιμήθηκε με το χρυσούν Αριστείον Ανδρείας αλλά και το Μετάλλιον εξαιρέτων πράξεων για τις προσφορές του στα χρόνια της κατοχής υπηρετώντας στο Γενικό Νοσοκομείο Στρατού όπου εξασφάλιζε κρυ­φά γάλα για τα ορφανά.

          Με εισήγησή του το όριο για την αναπηρική σύνταξη μειώθηκε στο 10% αντί για 25% που ισχύει μέχρι σήμερα.

          Αργότερα όταν τελείωσε ο πόλεμος οι Ιταλοί του επέδωσαν εξαιρετικές τιμές, τέτοιες που δεν του απένειμε η Ελλάδα. Στο Reggio Emila της Β. Ιταλίας σε πανηγυρική εκδήλωση ο Νομάρχης τόνισε: «όλοι σας έχετε γνωρίσει τον Έλληνα, τον έχετε σπουδάσει, τον έχετε μελετήσει. Πάρτε τον Έλληνα χωρίς τα ελαττώματά του και τότε θα έχετε τον τιμημένο Τσίγκο Ησίοδο. Στο πρό­σωπό του ας τιμήσουμε τον Έλληνα Στρατιώτη και τον Έλληνα Άνθρωπο». Ο Ησίοδος Τσίγκος δεν ήταν μόνο ήρωας αλλά και άνθρωπος με Ελληνικές αρχές. Και όπως ο ίδιος εξομολογείτο «αν η διδασκαλία του Χριστού είναι αγάπη δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για την πατρίδα και τον αν­θρωπο». Ακόμη και στα 95 του χρόνια η Ελληνική ψυχή του χαλκέντερου βε­τεράνου παλλόταν από τον ίδιο πατριωτισμό αλλά και την πικρία του για τον ενδοτισμό και την αλλοτρίωση του τόπου. Σήμερα δυστυχώς ξεχάστηκαν οι θρυλικοί ήρωες. Τιμούνται άλλοι… με δημοσία δαπάνη!

          Ποτέ του δεν ζήτησε να εξαργυρώσει τις περγαμηνές του πατριωτισμού του. Ποτέ του δεν καυχήθηκε, γιατί είχε μικρασιατικές πνευματικές καταβολές και θήτευση κοντά στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Κράμα προσφυγιάς και κρητικής λεβεντιάς.

          Έφυγε με καθαρό το μυαλό μέσα στο σπιτικό του στο πλευρό της πο­νεμένης συζύγου του Αγορίτσας και τα τρία παιδιά του, τον Νικόλαο, τον Ησί­οδο και τον Ορέστη αλλά και τον εγγονό του Ησίοδο.

          Πρέπει να είναι υπερήφανοι οι δικοί του αλλά και εμείς που τον γνωρί­σαμε και δεν μπορούμε να τον ξεχάσουμε. Πώς να τον ξεχάσω στην επισκεψή του στην εγχείρισή μου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, που τον γνώριζα μόνο τη­λεφωνικά. Πολλά κείμενά του μου ταχυδρόμησε και αξέχαστες θα μείνουν οι τηλεφωνικές μας συνομιλίες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον αληθινό πατρι­ωτισμό του, τις ελληνικές αρχές για την ελληνική γλώσσα και για τον Άνθρωπο και την απογοήτευσή του για την σημερινή κατάντια της κοινωνίας μας.

          Είχε μια προσωπικότητα που ενέπνεε σεβασμό, αξιοπρέπεια και λε­βεντιά. Η προσωποποίηση του γνήσιου Έλληνα, του Ήρωα και Ανθρώπου και Καλού οικογενειάρχη.

          Για όλους εμάς δεν έφυγε η μνήμη και θα παραμένει ζωντανή με πα­ρακαταθήκη τις ελληνικές αρχές και παράδειγμα για τις νεότερες καταβολάδες. Καλό σου ταξίδι Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας στη χώρα της Ελληνικής Αιωνιό­τη­τας.

Καπετάν Νικόλας Ι. Κωστάρας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

http://www.agioritikovima.gr

Κλέφτικο Κολοκοτρωναίικο τραγούδι

Στην Μνήμη του μπάρμπα Σταύρου Π. Αϊβαλή από το  Ελληνικό Γορτυνίας
που του άρεσε και το τραγουδούσε....


Τα κλέφτικα τραγούδια δημιουργήθηκαν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας εποχή που αρχίζει το "αρματολίκι", η έντονη επαναστατική δράση των Ελλήνων κλεφτών και αρματολών. Η φήμη των Κολοκοτρωναίων ως κλεφτών και αρματολών έχει λάβει ανά τους αιώνες διαστάσεις θρύλου. Τα κατορθώματά τους εξυμνούνται από πολλά τραγούδια της προεπαναστατικής περιόδου, όσο και των χρόνων του Αγώνα. Κυρίως εξυμνείται ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον οποίον σε μέγιστο ποσοστό οφείλουμε την ελευθερία μας. Εντοπίζεται σε όλη την Πελοπόννησο με επίκεντρο την Αρκαδία, από όπου και κατάγεται η ξακουστή οικογένεια των Κολοκοτρωναίων
Το βίντεο είναι από τον τάφο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο Α' νεκροταφείο Αθηνών

ΨΗΦΙΣΤΕ ΕΔΩ http://www.lifeisgood.gr/videos/omada.

Εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" - "Η Απελευθέρωση της Τριπολιτσάς" του Νίκου Κωστάρα

Έφυγε η Μαρία Δημητρίου Ανδριόπουλου (από Βουτσαρά)

   ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ    

Στις 24 Αυγούστου 2013 έφυγε έτσι στα ξαφνικά νεότατη η χιλιολατρεμένη μοναχοκόρη Μαρία, του διαπρεπούς ομότιμου καθηγητού Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπ. Θεσσαλονίκης Δημητρίου Ανδριόπουλου (από Βουτσαρά). 

Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στον Ι. Ν Αγίων Αναργύρων Αμαρουσίου, με συμμετοχή και συμπαράσταση συγκλονισμένων συναδέλφων και φίλων του, από όλο τον Ελλαδικό χώρο. Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο Αμαρουσίου. 

Αιωνία της η μνήμη.

Νικ. Κωστάρας

Μαρούσι

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου  θα τελεστεί  το μνημόσυνο της Μαρίας Δημ. Ανδριοπούλου στον Ι. Ν Αγίων Αναργύρων Αμαρουσίου, μετά την Θεία Λειτουργία.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ

Απελευθέρωση και όχι άλωση της Τριπολιτσάς. Οι Τούρκοι ήσαν οι κατακτητές και οι Έλληνες ήσαν οι ελευθερωτές. Γι' αυτό πρέπει να ομιλούμε περί απελευθερώσεως της Τριπολιτσάς από τον Τουρκικό ζυγό μετά από πεντάμηνη πολιορκία.

Η Τριπολιτσά ήταν απόρθητο κάστρο και είχε εφτά πύλες με διπλές πολεμίστρες και τάπιες με μεγάλα κανόνια. Η Τριπολιτσά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν το σπουδαιότερο οχυρό της Πελοποννήσου. Ήταν η έδρα του πασά του «Μορέως».

Η απελευθέρωσή της ήταν το όνειρο και το στρατηγικό σχέδιο του Γέρου του Μοριά. Πίστευε ότι πέφτοντας το κάστρο του Μοριά στεριώνει η Επανάσταση. Γι' αυτό Κολοκοτρώνης και Τριπολιτσά βρίσκονταν σαν δύο έννοιες συνυφασμένες. Το όνομα της Τριπολιτσάς, χάριν της Ιστορίας, έχει συνδεθεί με το όνομα του αρχιτέκτονα της πολιορκίας και της απελευθερώσεως της, του συντελεστή της μεγαλειώδης νίκης, το πάρσιμο του απόρθητου κάστρου του Μοριά.

Πράγματι, η σύλληψη και η οργάνωση της πολιορκίας της Τριπολιτσάς οφείλεται στην  στρατιωτική ευφυΐα και οξυδέρκεια του αρχιστρατήγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Πίστευε και αγωνιζόταν να χτυπήσει τον εχθρό στην κεφαλή, χωρίς να εγκαταλείψει την πολιορκία των λοιπών κάστρων. Ενώ διαφορετικά σκέπτονταν οι άλλοι οπλαρχηγοί. Τελευταία όλοι συμφώνησαν με το στρατηγικό πολεμικό σχέδιο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Έτσι άρχισε να περισφίγγεται ο κλοιός της Τριπολιτσάς. Η θηλιά έσφιξε. Δέκα χιλιάδες αγωνιστές είχαν μπλοκάρει πιο σφιχτά τα τείχη της Τριπολιτσάς. Οι Έλληνες πολιορκητές αρχικώς ήσαν 6.000 και τελικώς 10.000 προ της μάχης της Γράνας με 20.000 κατά τις παραμονές της πολιορκίας. Ξεκίνησαν την Επανάσταση, απαράσκευοι, άοπλοι, άπειροι, απείθαρχοι και σχεδόν άσιτοι. Αλλά «οι αγύμναστοι και απόλεμοι επαναστάτες, οι διαλυόμενοι με τους πρώτους τουρκικούς πυροβολισμούς και εγκαταλείποντας τους οπλαρχηγούς των, αφ’ ης συνειδητοποίησαν τον πέριξ της Τριπολιτσάς αγώνα επειθάρχησαν και επολέμησαν μέχρι αυτοθυσίας» όπως τονίζει ο ιστορικός Τάσος Γριτσόπουλος.

Ο Φωτάκος υπολογίζει την δύναμη της τουρκικής φρουράς σε 16.000 με άφθονο πολεμικό υλικό, τροφοδοσία, πειθαρχία, διαθέτοντας επιπλέον ιππικό και πυροβολικό.

Στις 23 Σεπτεμβρίου, ημέρα Παρασκευή ο Κεχαγιάμπεης κάλεσε μικρούς και μεγάλους σε συνέλευση για να ξεκαθαρίσουν τι τους απόμενε να κάμουν. Κατά την ώρα της γενικής συνελεύσεως στο σεράγι από τον Κεχαγιάμπεη, οι φυλακές στις τάπιες είχαν αδυνατίσει γιατί οι περισσότεροι βρίσκονταν στην συνέλευση. Οι Έλληνες ξεχύθηκαν μέσα στην Τριπολιτσά συντρίβοντας παντού την αντίσταση των Τούρκων. Και ο ιστορικός Διον. Κόκκινος γράφει: «Οι νικηταί δεν είχον έλεος δια κανέναν (...) κάθε ανθρώπινον αίσθημα είχε κοιμηθή εις τα στήθη των νικητών. Καμμία κραυγή προς οίκτον δεν εϋρισκον ακοήν (...). Η πόλις είχε μεταβληθή πλέον εις απέραντον οφαγείον».

Η αρπαγή, ο σκοτωμός και ο όλεθρος κράτησαν τρεις ημέρες. Η θεομηνία τούτη των αιμάτων άρχισε από την πύλη των Καλαβρύτων, που μόλις είχε κλείσει πίσω από τους Αρβανίτες. Η λεωφόρος από την Πύλη των Καλαβρύτων μέχρι το σατραπείο από λιθόστρωτο μετασχηματίσθηκε σε πτωματόστρωτο, «ούτε ο πεζός, ούτε ο ίππος επάτει επί της γης αλλ' επί πτωμάτων» (Φιλήμων) και ο Κολοκοτρώνης το επιβεβαιώνει στα απομνημονεύματά του «Το άλογο μου από τα τείχη έως τα σεράγια δεν πάτησε γη».

Φρικτός ήτο ο απολογισμός των σφαγών αλλ' όχι απολύτως ακριβής. Φαίνεται ότι περίπου 10 χιλιάδες Οθωμανοί και Εβραίοι, ένοπλοι και άμαχοι εφονεύθηκαν και 300 νεκροί από το Ελληνικόν στρατόπεδον.

Σε δέκα χιλιάδες ανεβάζει ο Φιλήμονας, τους σφαγμένους και σε οχτώ χιλιάδες τους αιχμαλωτισμένους. Ο Κολοκοτρώνης περνώντας από το παζάρι στάθηκε και κοίταξε τον πλάτανο, όπου οι Τούρκοι κρέμαγαν τους Έλληνας: Ε! πόσοι από το σόι μου κι από το Έθνος μου κρεμάστηκαν σ' αυτόν, είπε και πρόσταξε και τον έκοψαν.

Η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς χαρακτηρίζεται ως θεμέλιον και ύψιστο κραταίωμα της Επαναστάσεως. Ήταν η πρώτη και μεγάλη επιτυχία, που κέρδισαν οι Έλληνες εναντίον των τακτικών πολεμικών δυνάμεων των Οθωμανών. Η ενδοχώρα της Πελοποννήσου περιήρχετο στον αποκλειστικό έλεγχο των επαναστατών. Έτσι η Τριπολιτσά καθίστατο κέντρο πολιτικής και στρατιωτικής οργανώσεως και δράσεως ενώ η Πελοπόννησος εκαλείτο να μεταβληθεί σε μέγα και ασφαλές ορμητήριο των Ελλήνων για την απόκτηση της Ανεξαρτησίας της. Και μια προσπάθεια να καταστεί η πρώτη ελευθέρα πόλη, απαλλαγμένη από τις αθλιότητες του παρελθόντες.

Ακόμη η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς συγκίνησε βαθύτατα την ψυχή του αγωνιζομένου λαού που εξεφράσθηκε με ομάδα δημοτικών τραγουδιών από ολόκληρη την Ελλάδα.

Ο Εθνικός μας ποιητής διέθεσε αρκετές στροφές από τον Εθνικό Ύμνο για να ζωντανεύει την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς, τονίζοντας ότι μόνο βουτηγμένη στο αίμα η ελευθερία κατακτάται και βλάστησε μέσα «απ' τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Διονύσιος Σολωμός εκφράζουν το νόημα της ελευθερίας με την Απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Ελευθερία ο ένας, ελεύθερη σκέψη ο άλλος, τα γερά αγκωνάρια που στέριωσαν τα θεμέλια του ελληνισμού και πρέπει να τα υπερασπιστούν οι νεότερες καταβολάδες στις κρίσιμες ημέρες που περνάει η πατρίδα μας.

Με αδιάσπαστη ενότητα να διαφυλάξουμε την Ελληνικότητα μας, έχοντας στο νου μας το σάλπισμα του ποιητή μας: «Μη λησμονάς, πως Έλληνα σ' έχει γεννήσει η Μοίρα κι εντός σου λάμπει αδάμαστη του Γένους σου η ψυχή». 

Νίκος Ι. Κωστάρας

Μαρούσι

Aρχαιρεσίες και νέο Διοικητικό Συμβούλιο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΚΟΥΡΑΙΪΚΩΝ “Ο Άγιος Ιωάννης”

Έπειτα από τις αρχαιρεσίες που πραγματοποιήθηκαν στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού μας την 16η Αυγούστου 2013, συγκροτήθηκε το νέο Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.) το οποίο απαρτίζεται από τα παρακάτω μέλη:
· ΠΡΟΕΔΡΟΣ : Κανελλόπουλος Γεώργιος
· Α’ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ & ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ: Δαβιλάς Δημήτριος·  Β’ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ & ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ: Κατριμουστάκης Εμμανουήλ
· ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : Παυλή Αθανασία
· ΤΑΜΙΑΣ : Τσιούλος Ιωάννης
· ΜΕΛΟΣ & ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ :  Αλεξοπούλου Θεώνη· ΜΕΛΟΣ : Κοντογόνης Ηλίας

Για το Δ.Σ

Ο Πρόεδρος                                  Ο Γραμματέας

Κανελλόπουλος Γεώργιος                   Παυλή Αθανασία

Στα Κακουραίικα κάποτε, το Δημοτικό Σχολείο ήταν διτάξιο με 150 μαθητές, σήμερα είναι κλειστό

Κοντά στη γέφυρα του ποταμού Αλφειού, στη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού Τζαραχά, (υψόμετρο 430μ.) και στη δεξιά παραποτάμια κοιλάδα του Αλφειού στην Ηραιάτιδα χώρα του δήμου Ηραίας, νομού Αρκαδίας, είναι αραδιασμένα αμφιθεατρικά τα Κακουραίικα (υψόμετρο 280 μ.) πλαισιωμένα από πράσινο και λουσμένα με τα κρουσταλλένια νερά των πλούσιων δροσερών πηγών των, τα ζηλευτά κεφαλάρια που αποτελούν το συμπλήρωμα της διακόσμησης ενός αριστουργηματικού πίνακα. 

Συνολικά έχει έκταση 12 τετραγωνικά χιλιόμετρα και απέχει 26 χιλιόμετρα από την ιστορική Δημητσάνα.

Στα Κακουραίικα υπάγονταν οι οικισμοί Αργιλίδι, Λαγάφτη, Μπάλα, Κολομπότσι και Καυλοχώρι, που σήμερα κατάντησαν τοπωνύμια.

Κάποτε, το Δημοτικό Σχολείο ήταν διτάξιο με 150 μαθητές. Σήμερα είναι κλειστό και πρόκειται να γίνει πνευματικό και λαογραφικό κέντρο. Υπάρχει κοινοτικό γραφείο και μνημείο πεσόντων ηρώων.

Μητροπολιτικός ναός της ενορίας είναι ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ενώ ο ναός του Αγίου Βασιλείου χαρακτηρίστηκε ιστορικό μνημείο. Υπάρχουν ακόμη τα εξωκλήσια Αγιάνη, Αγίου Γεωργίου, Αγίου Νικολάου, Αγίου Αθανασίου, Αγίου Κων/νου, Μεταμόρφωση του Σωτήρος και η Σπηλιά του Λαγάφτη. 

Τα Κακουραίικα "ύδατι καταρρείται" με αξιοθέατα κεφαλάρια Κεφαλόβρυσο Καρατζάς, Μπάλας και Γκολέμης που τροφοδοτούσε με τα νερά του πέντε νερόμυλους που σήμερα ερημώσανε και οι μύλοι και ο πύργος του Αγά.

______________________

https://www.facebook.com/groups/26697596164/

Καπετάνιε κράτα γερά....

Οι φίλοι και οι συμπατριώτες του καπετάν Νικόλα Κωστάρα ευχόμαστε
ταχεία ανάρρωση στην περιπέτεια υγείας που είχε.
Ο θαλασσόλυκος είναι από τα  γερά σκαριά και θα βγάλει το σκάφος
και από αυτή την φουρτούνα.
Καπετάνιε κράτα γερά....
Οι φίλοι σου σε περιμένουν για το καθημερινό καφεδάκι και την κουβέντα
στην πλατεία στο Μαρούσι.

                                                                     Π.Α.

Κακουρέϊκα Νέα

   ΚΑΚΟΥΡΑΙΪΚΑ*   

    

Μεγάλη επιτυχία είχε η καθιερωμένη εορτή της νεολαίας που οργάνωσε το βράδυ του Πάσχα ο σύλλογος. Η προσέλευση των νέων ήταν απερίγραπτη, το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι πρωίας. Οι νέοι του χωριού μας και των γύρω χωριών χόρευαν τόσο παραδοσιακά τραγούδια όσο και μοντέρνους χώρους. Σερβιρίστηκαν ποτά και αναψυκτικά. Ευχαριστούμε πολύ τα παιδιά που βοήθησαν στην διεξάγωγή της γιορτής.

Οι πατριώτες μας το Πάσχα τίμησαν το χωριό μας, όμως το μόνο πρόβλημα που παρουσιάστηκε την Μεγάλη Εβδομάδα ήταν η μη τέλεση των Θείων Λειτουργιών τις πρέπουσες ώρες. Μεγάλη Παρασκευή ο Επιτάφιος διεξήχθη στις 3:00 το μεσημέρι ενώ η Ανάσταση έγινε το Μεγάλο Σάββατο στις 8:00 το βράδυ! Καλό θα ήταν η Ιερά Μητρόπολη, την Μεγάλη Εβδομάδα να μεταθέτει έναν ιερέα στο χωριό μας, διότι τις ημέρες του Πάσχα το χωριό μας συγκεντρώνει πάνω απο 300 άτομα. Είναι δύσκολο για τον παπα-Νίκο ο οποίος καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να εξυπηρετήσει 4 χωριά.

Στις 7 Μα'ίου τελέστηκε η Θεία Λειτουργία στο πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου στου Μπάλα. Χοροστάτησε ο παπα-Νίκος, την ταβέρνα ανέβαλε ο κ.Φώτης Μητρόπουλος με τα έσοδα να δωρίζονται στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου.

Μετά το Πάσχα έγινε βάφτιση στο χωριό μας, καθώς βαφτίστηκε το δεύτερο κοριτσάκι του Λαμπη Κωστάρα και το όνομα αυτής Παναγιώτα. Ο σύλλογος του εύχεται ολοψυχα να του ζήσει και να την δεί όπως επιθυμεί.

Ο σύλλογος 12 και 13 Αυγούστου προγραμματίζει καθαρισμό των πηγών Κεφαλόβρυσσο, Γκολέμη και σπηλιά Λαγάφτη. Παρακαλούμε θερμά τους πατριωτές και ιδιαίτερα τα νέα παιδία να δώσουν βροντερό παρόν σε αυτή την πρωτοβουλία του συλλόγου. Στο τέλος θα ακολουθήσει πικ-νικ στα βαθύσκια πλατάνια του Γκολέμη. 

Στις 5 Μα'ίου έγινε από τον καπετάν-Νικόλα Κωστάρα χρηματική δωρεά για την δημιουργία Βιβλιοθήκης στο πνευματικό πολιτιστικό κέντρο του χωριού μας. Υπεύθυνος για την κατασκευή της Βιβλιοθήκης ήταν ο Δημήτριος Κατριμουστάκης. Η Βιβλιοθήκη είναι αφιερωμένη στον ποιητή της ειρήνης Μήτσο Κατσίμη, η κόρη του Ζαϊρα μας διέθεσε τα βιβλία του συγγραφέα πατριώτη μας.

Καπετάν Νικόλα ο σύλλογος του χωριού σου σε ευχαριστεί θερμά και η πράξη σου αυτή να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους πατριώτες μας του εσωτερικού και εξωτερικού. Θα εκπληρώσουμε την επιθυμία σου να φτιαχτεί το Λαογραφικό Μουσείο του πνευματικού πολιτιστικού κέντρου του χωριού μας.

Τα πανηγύρια του Αυγούστου και οι καθιερωμένες γιορτές του συλλόγου θα πραγματοποιηθουν. Μέσα στον Ιούλιο θα βαφτούν οι δύο αίθουσες του πνευματικού πολιτιστικού κέντρου του χωριού μας, καθεπατριώτης που επιθυμεί να βοηθήσει να επικοινωνήσει με τον σύλλογο.

Θα παρακαλούσαμε τους πατριώτες μας του εξωτερικού να ενημερώνουν τον σύλλογο του χωριού τους για τις δραστηριότητές τους.

Έφυγε από την ζωή η 107χρονη γιαγιά Τασούλα Ιωάννου-Κατριμουστάκη.(του Μιχαλόγιαννη).

 Ο Θεός να την αναπαύσει και τα εγγόνια της να την θυμούνται.

                                                  

                           Για το Δ.Σ ο αντιπρόεδρος και υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων

                                                        Δημήτριος Δαβιλάς 

____________________

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" αρ. φ. 245 - Μάϊος 2013

ΜΑΝΑ, ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΛΑΣΜΑ

Στη γιορτή της μάνας

Του Νίκου Ι. Κωστάρα

«Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατό μου τέκνον...» ανέκραζεν η Παναγία, η Μητέρα του Επουράνιου και στο πρόσωπό Της εκφραζόταν ο πόνος της Μάνας, της κάθε Μάνας. Της Μάνας που δεν έχει σύνορα, που δεν ξέρει χρώμα φυλής, της Μάνας που δημιουργεί την ίδια τη ζωή, την υψώνει, τη διακινεί και τη διαιωνίζει.

            Στη μητέρα έπεσε ο κλήρος να γεννά ζωή και να την οδηγεί στην τελειότητα με την αγάπη, τη στοργή, την αφοσίωση, την αυτοθυσία και το παράδειγμά της. Χωρίς τη μητέρα ο κόσμος δεν θα είχε ζωή και η ζωή δεν θα είχε κόσμο. Αν θελήσουμε να βρούμε την πηγή κάθε αξίας, θα φθάσουμε στην αγκαλιά της μάνας.

            Λαμπάδα αναμένη η καρδιά της μάνας καίγεται και φωτίζει κι ανοίγει τους δρόμους και για τα παιδιά της χτυπά ακόμη και μέσα από τον τάφο. Όσο αγράμματη κι αν είναι, τότε που φεύγουμε από κοντά της σταυρώνει το δρόμο μας και μας αποχαιρετά: «Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι, για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη...». Οι πονεμένοι και οι ξενιτεμένοι: «Αχ μανούλα μου» αναφωνούν και ζητούν στη μάνα το βοτάνι, που θα γιάννει τις πληγές και θα τους χαρίσει γαλήνη, θα γίνει στήριγμα κι ελπίδα.

            Μνήμες, ένα σωρό μνήμες ξεκλειδώνονται και βγαίνουν από τα βάθια της ψυχής του καθενός μας. Φροντίδες, κόποι, στερήσεις, δάκρυα, άγρυπνες νύχτες, έγνοιες ακοίμητες, γεμίζουν την καρδιά και τους καημούς κάθε Μάνας «της Μάνας που η καρδιά της είναι μια άβυσσος, στο βάθος της οποίας βρίσκεται πάντοτε η συγνώμη».

            Η Μάνα είναι το μοναδικό πλάσμα που δε ζητάει τίποτε για τον εαυτό της, αλλά θυσιάζει τα πάντα για τη ζωή και την ευτυχία των παιδιών της. «Γεννήτρα και τεχνήτρα της ζωής».

            Η Μάνα, Μητέρα, Μαμά, Μανούλα είναι εκείνη που το βυζαίνει και ξενυχτάει δίπλα του, το νανουρίζει, το ημερώνει, το παρηγορεί και το προσέχει σ’ όλη της τη ζωή. Μάνα θα πει υπομονή, στοργή κι αυταπάρνηση.

            Και καθώς τονίζει ο Δουμάς, επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι’ αυτό έπλασε τη μητέρα. Ενώ ο ιερός Αυγουστίνος έλεγε: «Δώστε μου καλές μανάδες ν’ άλλάξω τη ζωή του κόσμου». Αλλά ποιού κόσμου, όπου στον κόσμο γίνονται πόλεμοι και ανθρωποθυσίες και απομένουν οι χαροκαμένες μάνες με κομματιασμένη την καρδιά και τον πόνο:

            Και άλλοι γράψανε για τη Μάνα, όπως η Μάνα του Γκόρκυ, της Περλ Μπακ και άλλων που δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στο μικρό αφιέρωμα για τη γιορτή της Μάνας, της Μάνας που είναι η πηγή της ζωής. «Ό,τι είμαι το χρωστώ στη μητέρα μου», έλεγε ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν. Για να μην αναφέρω το αριστούργημα του Γάλλου ακαδημαϊκού Ζαν Ρισπέν «Η καρδιά της μάνας».

Ένα φιλί ένα λουλούδι, ας είναι το καλύτερο δώρο η προσφορά μας για τη μητέρα, που γιορτάζει σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

                                                           

                                                            Νίκος Ι. Κωστάρας

                        Πλοίαρχος Ε. Ν.

Μαρούσι

Εκδήλωση Μνήμης για την Εθνεγερσία του 1821 από την Ένωση Πελοποννησίων Αμαρουσίου (Ε.Π.Α.)

Πρωτεργάτρια η πρόεδρος της Ε.Π.Α.

& Γεν. Γραμ. του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων

Πόπη Βραχιώτου – Λυμπεροπούλου

Γράφει ο Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας

Η Ένωση Πελοποννησίων Αμαρουσίου, υπό την αιγίδα του οικείου Δήμου, οργάνωσε λαμπρή εκδήλωση Τιμής και Μνήμης για την Παλιγγενεσία του 1821. Η γιορτή ευγνωμοσύνης προς τους ηρωικούς προγόνους μας του Μεγάλου Ξεσηκωμού, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 24 Μαρτίου ε.έ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχιακού Μεγάρου Αμαρουσίου, η οποία ήταν κατάμεστη από Μοραΐτες της Έ.Π.Α. και πολλούς άλλους φίλους τους.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι παραβρέθηκαν και πολλά μέλη του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων, τιμώντας τη Μεγάλη Επέτειο, αλλά και συνδράμοντας την Γεν. Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου τους  Πόπη Βραχιώτου – Λυμπεροπούλου, στην  άοκνη και συνεχή προσπάθειά της, ανάδειξης γεγονότων  ακόμη και από τη λανθάνουσα ιστορική μνήμη,  γαλβανίζοντας έτσι το φρόνημα του λαού μας. Σημειωθήτω η  Πόπη Βραχιώτου είναι η Ελληνομανής, δυναμική πρόεδρος της Ένωσης Πελ/σίων  Αμαρουσίου.

Παρέστησαν επίσης μεταξύ άλλων στην εκδήλωση Δημοτικοί Σύμβουλοι με τον Δήμαρχο Αμαρουσίου Γιώργο Πατούλη, εκπρόσωποι από τον πνευματικό κόσμο και διαφόρους  φορείς της περιοχής.

Η εκδήλωση άρχισε με τον ευχαριστήριο Ακάθιστο Ύμνο προς την υπέρμαχο Θεοτόκο από τη Μικτή Χορωδία του Δήμου Αμαρουσίου και αμέσως μετά ο Δήμαρχος απηύθυνε θερμό πατριωτικό χαιρετισμό.

Την εκδήλωση συντόνισε με επιτυχία η ίδια η πρόεδρος της Ε.Π.Α. Πόπη Βραχιώτου – Λυμπεροπούλου.

Την πανηγυρική ομιλία, με θέμα « Η εποποιία του 1821», εκφώνησε ο Φιλόλογος Καθηγητής και Ιστορικός Συγγραφέας Δημήτριος Βηλαράς. Ο ομιλητής παρέθεσε στοιχεία από την πολιτικοστρατιωτική προεπαναστατική κατάσταση της ευρύτερης περιοχής της ελληνικής χερσονήσου και με ένθερμο πατριωτικό λόγο αναφέρθηκε στα γεγονότα των ηρώων της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821.

 Κατέληξε λέγοντας πως στο βάρβαρο πέρασμά τους από τον ευρωπαϊκό χώρο, και στην, επί τετρακόσια και πλέον χρόνια τυραννία σκοταδισμού που επέβαλαν, οι άξεστοι ανατολίτες μογγολότουρκοι, δεν άφησαν κανένα στοιχείο πολιτισμού, άφησαν όμως καταστροφή.  Ο πόθος όμως των Ελλήνων είναι ανεκπλήρωτος(!), είπε ο Δημήτρης Βηλαράς.

Στη συνέχεια το εθνικοπατριωτικό κλίμα φορτίστηκε με έντεχνα δημοτικά ηρωικά τραγούδια από τη Μικτή

Χορωδία του Δήμου Αμαρουσίου υπό την διεύθυνση του Αιδεσιμολογιωτάτου π. Χρήστου Κατσούλη, ο οποίος αντικατέστησε επαξίως την κωλυομένη γνωστή μαέστρο Τερψιχόρη Παπαστεφάνου.

                                                           
«Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί,
που η μάνα αν δεν σας γέννα,
ούτ’ Άγια Λαύρα θα ‘χαμε, ουτέ Εικοσιένα»

Μεταξύ των τραγουδιών, τα οποία συνοδεύονταν με μουσική από συγκρότημα οργανοπαιχτών, παρεμβάλλονταν αρμονικά απαγγελίες από την υμνωδό του Αμαρουσίου Μάρω Γιώργα.

Ο πατριωτικός ενθουσιασμός, η συγκίνηση  και οι επιδοκιμασίες  του κόσμου έφθασαν στην αποκορύφωσή τους όταν η Χορωδία τραγούδησε το πάντα επίκαιρο τραγούδι, του οποίου στίχους παραθέτουμε.

«Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου…..

…κάνε κουράγιο Ελλάδα μου,

να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».

=========================================================

ΦΩΤΟ   1 Από αριστερά ο Δήμαρχος Αμαρουσίου Γιώργος Πατούλης, ο π. Χρήστος Κατσούλης, η Πρόεδρος της Ένωσης Πελοποννησίων Αμαρουσίου Πόπη Βραχιώτου – Λυμπεροπούλου και ο Φιλόλογος Δημήτρης Βηλαράς.

ΦΩΤΟ  2   Ο αιδεσιμολογιώτατος π. Χρήστος Κατσούλης διηύθυνε την Μικτή Ορχήστρα του Δήμου     Αμαρουσίου. Δεξιά, απήγγειλε  η υμνωδός του Αμαρουσίου  Μάρω Γιώργα.

ΦΩΤΟ   3  Ο Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Του Νίκου Ι. Κωστάρα

«Μη σκύβεις ποτέ το κεφάλι... ψηλά να το κρατάς

για να θωρείς τον ήλιο της ζωής και της λευτεριάς»

Διονύσιος Σολωμός

            Μιας λευτεριάς που μας χάρισαν οι προγόνοι μας το Εικοσιένα με αίμα και θυσίες για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Γι’ αυτό σ’ αυτή την Εθνική Επέτειο της 25^ης Μαρτίου καλούμαστε να συμμετάσχουμε. Γιατί η Εθνική Επέτειος είναι η ώρα συλλογικής μνήμης του λαού. Χαρά στο λαό που ξέρει να γιορτάζει τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας του. Ο λαός αυτός δε θα χαθεί ποτέ από το πρόσωπο της γης. Και όπως προστάζει ο Γέρος του Μοριά «πρέπει η μέρα εκείνη να δοξάζεται αιώνες αιώνων, εωσού στέκει το έθνος, διότι ήταν η ελευθερία της πατρίδος». Γιατί «τη λευτεριά μας δεν τη βρήκαμε στο δρόμο», όπως τονίζει ο Μακρυγιάννης ξεπήδησε μέσ’ από αίματα και ολοκαυτώματα των πρωταγωνιστών του ξεσηκωμού του Νέου Ελληνισμού. Οι ήρωές μας είναι εικονίσματα, πρόσωπα καμωμένα για προσκυνήματα και φιλήματα. Γι’ αυτό ο εορτασμός της εθνικής επετείου είναι κυρίως πράξη ευγνωμοσύνης, ένα μνημόσυνο των ηρώων και των μαρτύρων που μας χάρισαν το υπέρτατο, το αγαθό της ελευθερίας. «Πατρίς, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνας, ότι θυσιάσθηκαν διά σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς

άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, όπου ήσουν χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών...» (Μακρυγιάννης)

            Η ελληνική επανάσταση προήλθε από τη σιδηρά θέληση ενός λαού αποφασισμένου ή να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει ελεύθερος σφυροκοπώντας οκτώ ολόκληρα χρόνια το πυρωμένο αμόνι της λευτεριάς. Γι’ αυτό και η συμμετοχή τους ήταν καθολική. «Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε  άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμίατης ελεθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προαστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την επανάσταση» (Θ. Κολοκοτρώνης, ομιλία του στην Πνύκα 13-11-1838). Και όπως τονίζει ο Ν. Καζαντζάκης: «Σκοπός της Ελλάδος στάθηκε πάντα να μετατρέψει τη σκλαβιά σε ελευθερία».

            Το Εικοσιένα είναι η ιερή κιβωτός του ελληνισμού με την οποία στην αγκάλη είναι προορισμένο να περνά απείραχτος από τη φθορά του χρόνου. Είναι το ταμείο προτύπων και υποδειγμάτων βίου που γαλβάνισε με αίμα η ιστορία και τα ύψωσε εκεί όπου στρέφεται ο άνθρωπος για να ζητήσει εμπνεύσεις βίου.

Κι όμως σήμερα ξεχάσαμε το εικοσιένα. Τούτο είναι η μεγαλύτερη κακοτυχία της νεοελληνικής ιστορίας. Πάσχουμε από συμπτώματα αμνησίας και αδιαφορίας. «Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μέσα στη χώρα» (Κ. Παλαμάς). Στρουθοκαμηλίζουμε. «Κεφάλι χωρίς μνήμη είναι θέση αφρούρητη», όπως τόνισε ο Ναπολέων. Ξεχνάμε ότι για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες χρειάζονται αγώνες. Και εμείς πως εκπαιδεύουμε τα νιάτα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας χιλιετίας; Ο τεσσάρων αιώνων πολιτικός ραγιαδισμός γίνεται σήμερα πνευματικός ραγιαδισμός. Η άλωση της ψυχής ενός λαού οδηγεί ευθέως στον εθνικό θάνατο. Η απελευθέρωση απέδειξε ότι η ελευθερία μπορεί να φανεί καταστροφική αν η ψυχή χάσει την αυτοσυνειδησία της και το φρόνημα αλλοτριωθεί. Η ελευθερία είναι μια ευθύνη που συνεχώς καταχτιέται και διαρκώς κινδυνεύει. Ελευθερία θα πει ευθύνη, γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι τη φοβούνται.
Κάποτε ρώτησαν ένα σοφό αγράμματο, σαν το Μακρυγιάννη, που όμως η ιστορία δεν φύλαξε το όνομά του κι έμεινε στην αφάνεια μαζί με τους άλλους ανώνυμους μάρτυρες του Γένους, όταν τον άκουσαν να τραγουδάει ένα κλέφτικο:

-        Βαρύ καημό δείχνεις να ΄χεις για τη λευτεριά, γέροντα, μα πες μας, τι είναι τούτη η λευτεριά; Από που κινάει κι από που έρχεται;

-        Κι ο γέροντας αποκρίθηκε: Αυτός ο ουρανός που μας σκέπει είναι η λευτεριά. Πούθε αρχίζει και που τελειώνει, κανένας δεν μπορεί να σ’ αποκριθεί. Αλλά τον βλέπεις, τον νιώθεις. Και σαν βρεθείς ψηλά, στα κορφοβούνια, θαρρείς πως φτάνει ν’ απλώσεις το χέρι σου και να τον αγγίξεις. Αλλά πρέπει, λέγω, να βρίσκεται ψηλά. Για να αγγίξεις τη λευτεριά πρέπει να στέκεσαι ψηλά...

            Μην αφήνουμε λοιπόν τους νέους ανιστόρητους. Το βαθύτερο χρέος μας σήμερα είναι να ανοίγουμε προσεκτικά το βιβλίο της ιστορικής μνήμης για να έχει συνέχεια αυτός ο δοξασμένος τόπος και να διδάσκει τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Νίκος Ι. Κωστάρας

Η Άνοιξη είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα

Η  ΑΝΟΙΞΗ

Του Νίκου Ι. Κωστάρα

Η Άνοιξη είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα. Ένα μήνυμα που η φύση ψάλλει για την ομορφιά της ζωής. Ένα μήνυμα του Θεού για τα δημιουργήματα του, ο παλμός της αιωνιότητας, η διαιώνιση της ζωής, το χαρμόσυνο άγγελμα, το ξύπνημα, το ξημέρωμα, η αυγή, το χαμόγελο, ο έρωτας,. η αγάπη.

Η Άνοιξη είναι η ελπίδα, που κάθε χρόνο ξανάρχεται, για να δώσει στους ανθρώπους την εκπλήρωση μιας ζωτικής χαράς και ολοκλήρωσης, για να ανθίσει το χαμόγελο που αναζωογονεί τις ελπίδες. Η Άνοιξη είναι η εποχή της βλάστησης και των λουλουδιών. Το ξεπέταγμα της φύσης, ύστερα από μακρά χειμερινή νάρκη. Κάθε γωνιά γης εκπέμπει μηνύματα απαλλαγής από τον λήθαργο. Η βλάστηση και σε συνέχεια η ανθοφορία είναι τα κυρία χαρακτηριστικά της Άνοιξης. Ξεκινάει με την αλλαγή του κλίματος και τελειώνει με το τέλος των λουλουδιών και της ωρίμανσης των καρπών -μία μυστηριώδης διεργασία συντελείται Από τα εσώτερα του εδάφους, αναφαίνονται σκιρτήματα, όπου μαρτυριέται το σφρίγος της ζωής. Όλα τους σιωπηρά -αγόγγυστα, με αρμονία και κάλλος, πασχίζουν να ντύσουν στα γιορτινά της τη γη. Τα δέντρα ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη, μπουμπουκιάζουν, ανθίζουν και τα πουλιά τιτιβίζουν την ομορφιά της Άνοιξης, που είναι η ομορφιά της ζωής. Και ο άνθρωπος, όταν είναι Άνθρωπος, αγκαλιάζει την ωραιότητα, τα αγαθά της ζωής, την ομορφιά της ζωής, την αγάπη, την καλοσύνη, την ανθρωπιά, τον έρωτα, που είναι η πηγή της ζωής. Ό έρωτας έστησε χορό με τον ξανθό Απρίλη", θα ψάλει ο εθνικός μας ποιητής. Και ο εθνομάρτυρας λεβεντοπαπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, θα αναστενάξει: «Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι...».

Ενώ η Παναγιά θα ανακράξει «ω γλυκύ μου έαρ!...» και ο Ιταλός ποιητής ψάλλει: «ω νεότητα, άνοιξη της ζωής, ω άνοιξη, νεότητα του έτους». Και ο Νίκος Καζαντζάκης: «Είπα στη μυγδαλιά: Μίλησε μου για το Θεό! Κι η μυγδαλιά ανθοβόλησε!». Η Άνοιξη είναι η πιο ανέμελη εποχή και κινείται εκτός ιστορίας. Δεν εμποδίζουν τον άτεγκτο βηματισμό της, ούτε πόλεμοι, ούτε οικονομικές καταστροφές. Είναι η πρόκληση της Φύσης.

Η ερωτική έκρηξη της φύσης συναντά τα σοφά λόγια του Ησιόδου «έαρι πολείν» (την άνοιξη να οργώνεις). Η άνοιξη είναι παντού γιατί είναι σύμβολο. Ευαισθησία και ρομαντισμός. Έρωτας και ανησυχία. Αισιοδοξία και σπινθήρας. «Συνάντησα την Άνοιξη / σ’ ένα ρόδο / κι η ψυχή μου γέμισε λουλούδια» (παλιό γιαπωνέζικο χαϊ καϊ)

Η σάρκα του κόσμου συσπάται από τους ρυθμούς της δημιουργίας. Κάθε νέα Άνοιξη μας βεβαιώνει, πως η δημιουργία συνεχίζεται Διότι κατ’ αυτήν ανασταίνεται η ζωή, ιδίως η φυσική ζωή. Ένας βόμβος προετοιμασίας συνεπαίρνει τα βουνά και τις πεδιάδες. Ακόμη και στα σοκάκια οι σπόροι ανησυχούν και σχίζονται στα δύο, για να ελευθερώσουν το φύτρο τους. Τα μπουμπούκια τελούν σε ερεθισμό με την ευωδιαστή πνοή τους, στέλνοντας το ευωδιαστό μήνυμα της άνοιξης και παρασκευάζουν τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών, για να δοθούν στον ήλιο και στη μέλισσα. Κι αυτή η ομορφιά της Άνοιξης επηρεάζει την πανίδα, το ζωικό βασίλειο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον έρωτα, τη διαιώνιση του είδους.

Γιατί, όλα αναστατώνονται, όλα γίνονται πιο ευαίσθητα, πιο τρυφερά! Χυμός του κόσμου ο έρωτας, γεννά τις νέες ρίζες. "Σπέρμα της νέας ζωής", θα πει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, αλλά σήμερα έχουμε υπογεννητικότητα.

Η Άνοιξη είναι η εποχή που επηρέασε βαθιά τη σκέψη του ανθρώπου από τα πανάρχαια χρόνια. Σ' αυτό το κλίμα συνέλαβε την ιδέα της ανανέωσης της ζωής, που είναι το μυστικό της, Και το ανακαλύπτεις στη θέα του ταπεινού αγριολούλουδου, στο πέταγμα μιας μέλισσας, στο αηδονόηχο κελάηδημα ενός πουλιού, στο άδολο χαμόγελο μιας κοπέλας, στον απαλό παφλασμό του κύματος στο ακρογιάλι, στο κελάρυσμα της ρεματιάς, στο εύηχο θρόισμα της λεύκας, στα βελάσματα του κοπαδιού, στη φλογέρα του τσοπάνη, που σήμερα την αντικατέστησε το τρανζίστορ, ακούγοντας τραγούδια του έρωτα και της αγάπης.

Ναι, ευτυχώς, η Άνοιξη ζει ακόμη κι έχουμε κάτι ευχάριστο να πούμε, γιατί "η φύση δίνει φιλιά στα ζωντανά πλάσματα της Δημιουργίας".

Αυτά είναι θύμισες της παιδικής ηλικίας, που θέλουν να σε διώξουν από τη σκληρότητα της τσιμεντούπολης, για να βρεθείς στη φύση, στην εξοχή, εκεί που νιώθεις την ομορφιά της ζωής και ερωτεύεσαι με τη ζωή, με το θεό, με τη φύση, με την Άνοιξη. “Ώ. φύση, από σένα τα πάντα, εντός Σου τα πάντα, σ’ εμένα τα πάντα» (Μάρκος Αυρήλιος). Η Άνοιξη χαρίζει στην Ελληνική Γη μια ασύγκριτη ομορφιά, που εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε μεγάλη ευθύνη για την προστασία της, καθότι, όπως έχει γράψει μελαγχολικά ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης: Τα πεύκα και τα λιόδεντρα, τα σάρωσαν οι πολυκατοικίες". Ο σημερινός άνθρωπος, με την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνιση της ζωής του, έχει απομακρυνθεί από τη φύση. Απομυζά, χωρίς σύνεση, τους φυσικούς πόρους και ανατρέπει τους κανόνες βιολογικής ζωής, απειλώντας με αφανισμό τη φύση, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Οι προγονοί μας τιμούσαν κάθε χρόνο το Θεό της Άνοιξης, Διόνυσο, πανηγυρίζοντας τον ερχομό του με το πανηγυρικό ξεφάντωμα της Πρωτομαγιάς, του μήνα "με τα πολλά λουλούδια / με τις δροσιές και χλωρασιές / με τα πολλά αηδόνια../”. Αλλά σήμερα δεν υπάρχουν θεοί, ούτε μύθοί. τους καταστρέψαμε εμείς, ξεριζώνοντας ακόμη και τους μικρούς θάμνους και τα θυμάρια, για... οικοπεδοποίηση και αλλοτρίωση. Κι έτσι, στεγνώνουμε από το χυμό της ζωής, με το άδειασμα της ψυχής και το στένεμα της καρδιάς, χωρίς αγάπη και ανθρωπιά. Κάτι που έχουμε ανάγκη για τη διαβίωση του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής. Και μην ξεχνάμε, ότι η φύση χαμογελά, αλλά και εκδικείται. «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις» (Οδ. Ελύτης)

Νίκος Ι. Κωστάρας

Αναφορά στη σκέψη, στο συγγραφικό έργο και τη ζωή του Καπετάν Νικόλα Κωστάρα

του Φίλιππου Νικολόπουλου

Αν/τη Καθηγητή Κοινωνιολογίας

Παν/μίου Ινδιανάπολης

και Uindy Athens- συγγραφέα

 Στις μέρες μας οι αυθεντικές βιωματικές στιγμές και οι αυθεντικές φωνές πνευματικών ανθρώπων δεν είναι πολλές. Υπάρχει τόσο "καλούπιασμα" και τόσοι έντεχνοι μηχανισμοί χειραγώγησης, κατευθυνόμενοι – κι αρκετές φορές καλυμμένοι – από εξειδικευμένες δομές εξουσιαστικών επιρροών, που ειλικρινά πανηγυρίζει κανένας όταν συναντά αυθεντικότητα στις εκφράσεις, στην γραφή και στα μηνύματα ορισμένων συγγραφέων. 

Αν, λοιπόν, είναι κάτι που εξ αρχής πρέπει να υπογραμμισθεί και να χαιρετιστεί στην προσωπικότητα και στη συγγραφική διαύγεια του καπετάν Κωστάρα είναι η αυθεντικότητα της έκφρασης της ψυχής και του πνεύματός του. Ζωντάνια, αμεσότητα, διαύγεια χαρακτηρίζει τη σκέψη του και το γράψιμό του. Χωρίς περιστροφές και χωρίς επικαλύψεις, χωρίς εξεζητημένους τρόπους γραφής, αυτό που πιστεύει, που νοιώθει, που τον διαπερνά, που τον συνταράσσει, το εκφράζει άμεσα, προσπαθώντας να είναι ,όσο γίνεται, περισσότερο επικοινωνιακός με τους άλλους, 

Άνθρωπος πολλών εμπειριών, αφού για τριάντα πέντε χρόνια ταξίδευε με ποντοπόρα πλοία από θάλασσα σε θάλασσα κι από ωκεανό σε ωκεανό ("πολλών δ΄ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω"), ήξερε πάντα την εμπειρία να τη μετουσιώνει σε ευκαιρία προσωπικού αναστοχασμού, σε γέφυρα επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο και οπωσδήποτε σε πλούσιο υλικό, απ΄ όπου εμπνεόταν σκιρτήματα και σκέψεις που αποτύπωνε πάνω στο χαρτί. Δεν υπήρξε ποτέ ο αρθρογράφος, ο μελετητής ή ο λογοτέχνης ο ξεκομμένος απ’ τη ζωή με μόνο του ενδιαφέρον την πνευματική δουλειά μέσα σ’ ένα γραφείο. Δεν ήταν ο άνθρωπος των κλειστών κύκλων και των “κλειστών οριζόντων” 

Πάλεψε μέσα στη ζωή χωρίς κανένα φόβο για τις τρικυμίες της, πάντα έτοιμος ν’ ανέβει έναν καινούριο ανήφορο. Γι’ αυτό ίσως κι εκτιμούσε τον μεγάλο συγγραφέα και διανοητή Νίκο Καζαντζάκη, όταν έλεγε "δεν είμαι ακριβώς λόγιος, διανοούμενος, όταν γράφω τα χέρια μου δε μελανώνονται, αλλά ματώνουν". Πρόκειται ακριβώς για εκείνον τον σπάνιο συνδυασμό βιοπάλης, πολυποίκιλων βιωμάτων, αναρίθμητων εμπειριών επικοινωνίας μ’ ανθρώπους πολλών ειδών και πολιτιστικών ταυτοτήτων (λόγω και του ναυτικού του επαγγέλματος), πνευματικής εγρήγορσης, πάντα ζωντανής και μαχόμενης συνείδησης και συγγραφικής δουλειάς. 

Η σκέψη του καπετάν Νικόλα είναι ανοιχτή, σύγχρονη, αλλά παράλληλα και γεμάτη σεβασμό απέναντι στην καλώς εννοουμένη παράδοση, απέναντι στις αξιακές ρίζες ανθρώπων και κοινωνιών. Δεν θέλει άτομα, ομάδες, λαούς ξεκομμένους απ’ τις πολιτισμικές τους ρίζες, βυθισμένους στην καταλυτική ομοιομορφία και στην ανερμάτιστη απαξιωμένη κατάσταση του κερδοκεντρικού ατομικισμού και χυδαίου συμφεροντολογισμού. Αντίθετα, ξέρει να σέβεται το πολιτισμικό παρελθόν, τα συλλογικά ιδανικά και την ιστορική μνήμη των λαών, γιατί χωρίς αυτά οι "ταυτότητές τους" θα έχουν χαθεί και θα προχωρούν ακυβέρνητοι σε μια χαοτική θάλασσα (και ξέρει καλά από τιμόνι σε φουρτουνιασμένες θάλασσες). 

Γι’ αυτό και ο Καπετάνιος, ενώ πιστεύει στα ιδανικά του Ελληνισμού και του Αρκαδισμού και στην ανάγκη όπως τα Ελληνόπουλα γνωρίζουν καλά την ιστορία της πατρίδας τους και τις πολιτισμικές της ρίζες για να συγκροτούν και να ενισχύουν την ταυτότητά τους, δεν παγιδεύεται σε κανένα είδος τυφλού εθνικισμού αλλ’ αντίθετα ξέρει να σέβεται τις κουλτούρες και την ιστορία των άλλων λαών ισότιμα. Είναι πατριώτης και πανανθρώπινος μαζί και τ’ αμέτρητα ταξίδια του αυτήν την τελευταία ιδιότητά του την εμπλούτισαν και την δυνάμωσαν. Πατριώτης και κοσμοπολίτης μαζί, μαχόμενος και ανθρώπινος μαζί! 

Ως κοινωνιολόγος θα ήθελα να παρατηρήσω ότι οι επισημάνσεις του στα κείμενά του σχετικά με τη διάχυτη αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία, την απουσία των εμπνευστικών ιδανικών που μπορούν να κινητοποιήσουν ιδιαίτερα τις νέες γενιές και την αδιάκοπα συνεχιζόμενη διείσδυση του πνεύματος του "Μαμωνά" είναι πολύ καίριες και σοφές. Είναι επισημάνσεις που τον πονούν, τον θλίβουν και τον κάνουν ν’ ανησυχεί αδιάκοπα. Ωστόσο δεν παραδίδεται, δεν ενδίδει. Η αγωνιστική του διάθεση τον οδηγεί τελικά στην πνευματική αντίσταση και στο πρόταγμα μιας ζωής που μάχεται ακαταπόνητη τις αρνητικές κι αλλοτριωτικές καταστάσεις. Γι’ αυτό και σε μια συνέντευξή του υπογραμμίζει με πολύ ενδιαφέρον "Η δημιουργία είναι άθλημα και η ελευθερία αγώνισμα". Γι’ αυτό και όλη του η ζωή, ως επαγγελματία και ως ναυτικού σε ποντοπόρα πλοία, κι όχι μόνο ως λογοτέχνη (ιδιότητα που απέκτησε κυρίως τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια), μπορεί να προβληθεί προς τους νέους ως παράδειγμα ανθρώπου που αντιμάχεται κάθε δυσκολία ζωής με πίστη και αισιοδοξία. 

Η παιδαγωγική διάσταση της σκέψης του είναι πάντα παρούσα. Ανησυχεί για τη σύγχρονη εκπαιδευτική τάση να δίνεται προτεραιότητα στην "εργαλειακή" γνώση, ενώ οι ανθρωπιστικές σπουδές και το αξιακό τους σύστημα να υποχωρούν. Αντιλαμβάνεται πολύ σωστά σ’ αυτό το επίπεδο αυξανόμενο κενό, ενώ ακράδαντα πιστεύει ότι η οποιαδήποτε ανάπτυξη της τεχνολογίας, που πραγματικά στις μέρες μας καλπάζει, πρέπει να συνδυάζεται με ηθικές αξίες, με ανθρωπιστική ολοκλήρωση, με φτερά γνήσιας πνευματικότητας και οικολογική ισορροπία. 

Ευχόμενος στον Καπετάνιο κάθε καλή συνέχεια της πνευματικής του προσφοράς, τελειώνω αυτές τις γραμμές - που τις θεωρούσα στοιχειώδη και πατριωτική υποχρέωσή μου, που ήδη η εκπλήρωσή της είχε καθυστερήσει - με μια πρόταση, με την οποία δε νομίζω ότι κι ο ίδιος θα διαφωνήσει: τα κύματα της θάλασσας της ζωής, όσο υψηλά κι απειλητικά και να είναι, δεν είναι για να μας φοβίζουν, αλλά για να μας προκαλούν σε νέες μάχες, σε νέες κορυφώσεις της δύναμης της ανθρώπινης θέλησης! Καπετάνιε, νομίζω, ότι αυτή η υπαρξιακή στάση ταιριάζει στη σκέψη σου, στο φρόνημα, στην ψυχή σου και προπαντός στις Αρκαδικές σου ρίζες!

___________

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" αρ. φυλ. 243 Μάρτιος 2013

"ΟΔΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ": Για το Νίκο Κωστάρα, στο τεύχος-αφιέρωμα υου περιοδικού ΥΦΟΣ

Από την εφημερίδα "ΟΔΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ" Ιαν. - Φεβρ. 2012

του Νίκου Γαργαλιώνη Δ/ντή  και εκδότη

Το "ΥΦΟΣ" είναι ένα περιοδικό, πολύ αξιόλογο∙ περιοδικό κουλτούρας, του πολύ καλού φίλου μου, Πάνου Αϊβαλή, από «το Τολέδο της Πελ/νήσου», τη θρυ­λική Καρύταινα.... Το περιοδικό μετράει 14 τεύχη και, το 14ο μας βγήκε βιβλίο και μάλιστα, με 300 και πλέον σελίδες! 

Ο λόγος, μα, είναι αφιερωμένο στον καρα­βοκύρη της θάλασσας αλλά και καραβοκύρη της Ιστορία και Λαογραφίας του τόπου μας, της Αρκαδίας και, όχι, μόνο, το Φίλο και Συνεργάτη Tης Ο.Α., Νίκο Κωστάρα! 

Εμποροπλοίαρχος στο επάγγελμα, ο Ν.Κ., γεννήθηκε στα Κακουραίικα της Hραίας το 1929. Μετά το Δημοτικό (στα Κακουραίικα) πήγε στα Γυμνάσια Δημητσάνας και Ανδρίτσαινας. Προχώρησε στην Ανωτάτη Βιομηχανική όμως τον «ρούφηξε» η θάλασσα ως Πλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού! Σύζυγος της μακαρίτισσας, Ζηνοβίας, απέκτησε τρία παιδιά: το Γιάννη, τον Κώστα και τον Ανάργυρο. Και τι δεν έχει γράψει, ο καπετάν Νικόλας, και πού δεν έχει γρά­ψει... σε γλώσσα στρωτή, χωρίς ακρότητες... «μια Αρκαδική Εγκυκλοπαίδεια ο ίδιος»! Και τιμήθηκε, πολλαπλώς, το έργο του, και τιμήθηκε ο ίδιος...! 

Για το Νίκο Κωστάρα, στο βιβλίο-αφιέρωμα, και ποιοι και πόσοι δε γράφουν,,, από τον Ηλ, Γιαννικόπουλο και το Θανάση Βαλτινό μέχρι το Στ. Καλυβιώτη και το Χρυσ. Κριμπά, τον αείμνηστο Μήτσο Κατσίνη... Πολυγραφόιατοε, ο Ν.Κ., χαίρε­σαι, κάθε φορά να τον διαβάζεις... 

Εμείς, να του ευχηθούμε, να έχει δύναμη και πάντα να γράφει αφού, τα γραφτά του, είναι μικρά πετραδάκια στο οικοδόμημα που λέγεται «Αρκαδία»! Αν και τον γνωρίζουν, οι Αναγνώστες της Ο.Α., τον καπετάν Ν. Κωστάρα, εμείς θα προσφέρουμε το ποίημα του Χρυσ. Κριμπά:

Για τον Νίκο τον Κωστάρα

να μου φύγει η λαχτάρα

    

Έμαθα πώς αρρώστησες, φίλε Νίκο Κωστάρα

κι αμέσως με κυρίεψε, μια φοβερή λαχτάρα.

Εσύ ο θαλασσόλυκος, που γνώρισες φουρτούνες

που αυλάκωσες τα πέλαγα, με πλοία και με σκούνες.

Ξεκίνησες απ' τη στεριά, στη θάλασσα εμπήκες

πλήρη ικανοποίηση, στο υγρό στοιχείο βρήκες.

Γρήγορα προσαρμόστηκες, στον άγνωστο τομέα

με κύματ' αντιπάλεψες, με βούληση γενναία.

Ο αγώνας σου στη θάλασσα, ο μέγας και τιτάνιος

σ' αξίωσε και έγινες, σπουδαίος καπετάνιος.

Σκάφη πολλά κυβέρνησες, με σιγουριά μεγάλη

αφού βγήκες θριαμβευτής, στου κύματος την πάλη.

Παράλληλα εθήτευσες, και στη λογοτεχνία

με ζήλο την υπηρετείς και με δεξιοτεχνία.

Τ' άρθρα σου τα θαλασσινά, τ' αρκαδικά και τ' άλλα

όλοι τ' απολαμβάνουμε, μας χαροποιούν “τα μάλα”.

Συ που 'χεις ξάστερο μυαλό και του αϊτού το μάτι

μας φάνηκε απίστευτο, να πέσεις στο κρεβάτι.

Μια δύναμη πανίσχυρη, αυθαίρετη και καίρια

μας εξουσιάζει τη ζωή, με κάθε λεπτομέρεια.

Όμως, εσύ με σθεναρή και ρωμαλέα στάση,

πάραυτα την εμπόδισες, διαβρωτικά να δράση.

Αγέρωχα απάντησες, με ψυχικό κουράγιο

θριάμβευσες και άραξες, σε ασφαλές μουράγιο.

Έκρυβες ζωτικότητα, βαθιά μες στην καρδιά σου

που ήταν η ελπίδα σου και η παρηγοριά σου.

Αέρας απ' το Μαίναλο, σου 'θρεψε τα πλεμόνια

το σώμα σου δυνάμωσαν, λάχανα και μυρόνια.

Η παιδική ξυπολυσιά, στο πατρικό το χώμα

σου 'δινε Ανταίου δύναμη, που διατηρείς ακόμα.

Ήσουνα κόκκαλο γερό, γορτυνιακό σαν πέτρα

γι' αυτό και πήρες δραστικά και τελεσφόρα μέτρα.

Ετράβηξες τη σπάθα σου, μέσα από τη θήκη

τον κίνδυνο απομάκρυνες και έγινες περδίκι.

Τώρα που είσαι υγιής κι ακμαίος σαν και πρώτα

να διαφεντεύεις εύχομαι, του βίου σου τη ρότα.

Να ξεγερέψεις Νίκο μου, να είσαι παλικάρι

να 'χεις κορμί ανθεκτικό, σαν το σκληρό στουρνάρι.

Έχεις μπροστά μακρόσυρτον χρόνο να αναλώσεις

και αγαθά πνευματικά, πολύτιμα να δώσεις.

Χρυσόστομος Κριμπάς