του Νίκου Κωστάρα
Ήρθε μία στιγμή στη ζωή μου, όπου κάποιοι άνθρωποι μου έμοιασαν σαν τα «λούλουδα του κάμπου». Η εικόνα του κάμπου - με το χώμα, τις πέτρες, τα σπαρτά, τα διάφορα αυτοφυή χόρτα- απλώθηκε μπροστά μου στο τέλος μιας εκδήλωσης Λόγου και Τέχνης. Είναι τότε που ένοιωσα ότι: όπως μέσα στους γήινους κάμπους ανθίζουν και τα λούλουδά του, έτσι και μέσα στις κοινωνίες μας, υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν σαν εκείνα. Χρώματα διάφορα, μεγέθη ποικίλα, ποιότητες λογιών-λογιών -από τα πιο ταπεινά, μέχρι τα πλέον δυσεύρετα ή σπάνια-. Όπως και να ’ναι όμως, ομορφαίνουν τον κόσμο γύρω τους…
Σαν τα λούλουδα του κάμπου -στα δικά μου μάτια- φαντάζουν οι άνθρωποι που «εκτίθενται» με λόγο και με έργο. Αυτοί που άνοιξαν την πόρτα της ιδιωτείας και βγήκαν έξω στην «αγορά» για να ζυμώσουν και να ζυμωθούν. Εκεί όπου πλάθεται « ο άρτος ο επιούσιος», με το προζύμι του Έλληνα Πολιτισμού ο οποίος κουβαλάει τον καημό, για έναν «καλύτερο κόσμο» από αυτόν εδώ τον «γυάλινο»….
Νίκος Κωστάρας: Ο καπετάν Νικόλας με τ’ όνομα. Ένα όνομα, το οποίο υπογράφει τα κείμενά του που δημοσιεύουν εφημερίδες και περιοδικά ανά την… επικράτειαν. Κείμενα γεμάτα Ελλάδα, φορτωμένα με αποδείξεις, πως Ετούτη η Πατρίδα, Αυτός ο Πολιτισμός και η Ελληνοσύνη ως Συνείδηση , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ ΓΕΛΑΣΕ! Κουβαλάνε στο άρμα τους θησαυρούς, που προκαλούν: για ΧΑΛΑΣΜΟ και για πλιατσικολόι, δηλωμένους εχθρούς, «φίλιες δυνάμεις» και «γηγενή καθάρματα». Χαλασμός και Πλιάτσικο, προδοσία στην προδοσία, χρέος στο χρέος (ακόμα ΚΑΙ στις Δυνάμεις της ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ Κατοχής ΧΡΩΣΤΑΜΕ!!!!), κατρακύλα την κατρακύλα (σε ΟΛΑ τα επίπεδα) και η σημερινή ΚΑΤΑΝΤΙΑ της Ελλάδας και του ελλαδίτη πονάει όποιον…. « Επιμένει Ελληνικά», και δεν στέκεται αποκλειστικά στα πόσα ευρώ του κόψανε, του κλέψανε, χρωστάει! Και τούτη η επιμονή είναι στεριωμένη πάνω σε «Έρωτα ανίκητο στη μάχη». Στη μάχη σαν ετούτες, που διεξάγονται «εν καιρώ ειρήνης» και δεν άφησαν λίθον επί λίθου πάνω στον «Ναό» ο οποίος αφορούσε στις Ανθρώπινες Αξίες. Κι ο καπετάν-Κωστάρας κυβερνάει το καράβι της ζωής του συντροφιά μ’ αυτόν τον Έρωτα!
Με πλησίασε αυτός: Μου συστήθηκε με τη ζέστη του ανθρώπου που χαίρεται να κάνει φίλους, να μοιράζει εγκάρδιες καλημέρες, να προσφέρει με λεβέντικη καπεταναίικη απλοχεριά, τον καλό του λόγο. Εκείνο που εκτιμώ βαθιά σ’ αυτόν τον άνθρωπο, είναι το ότι ΔΕΝ περιμένει να πάρει πίσω, τίποτα από ό,τι σου δίνει. Τον παρακολουθώ χρόνια τώρα. Είναι ΜΑΡΟΥΣΙΩΤΗΣ γιατί αγαπάει το Μαρούσι, και γι αυτό είναι πανταχού παρόν σε κάθε εκδήλωση τοπικού φορέα. Νοιάζεται για τους συλλόγους του, για το έργο τους, αγαπάει, σέβεται, καμαρώνει - και το εκφράζει- όσους δουλεύουν-προσπαθούν για τον Τόπο μας. Δεν τσιγκουνεύεται το «μπράβο». Δεν κρατάει στη μιζέρια της σιωπής την θετική του κρίση. Θα σε πάρει στο τηλέφωνο και θα αφήσει μήνυμα. «Γεια σου Μπουμπουλίνα….». Σε εμψυχώνει, σου δώσει δύναμη να συνεχίσεις να παλεύεις ακόμα και με τους «ανεμόμυλους», γιατί ετούτος ο καπετάνιος το ψυχανεμίζεται πως όλα τούτα τα ’χεις ανάγκη! Ξέρει πως όλοι οι άνθρωποι- όταν ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ παλεύουν να μη χαθεί το όνειρο- το θέλουν το μπράβο, το ευχαριστώ, το κανάκεμά τους. Σαν τα μικρά παιδιά….
Νίκος Κωστάρας. Ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων, που ξεχωρίζουν μέσα στον Μαρουσιώτικο Κάμπο. Στη φωτογραφία, είναι μαζί με τον αείμνηστο Νίκο Χούλιαρη που και αυτός άφησε το στίγμα του στον Τόπο μας με το πολιτιστικό του έργο. Άνθρωποι Ωραίοι «σαν τα λούλουδα του κάμπου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου