Ομιλία 8/12/11 στη Λέσχη Αρχιπλοιάρχων για τον Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο

Αγαπητοί συνάδελφοι Καπεταναίοι.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες της Λέσχης Αρχιπλοιάρχων.

Αγαπητέ μου Αχιλλέα, άξιε διάδοχε με τα αδέλφια σου τον Κωστή και τον Χρήστο του καρδιακού μου φίλου του αξέχαστου Καπετάν Βασίλη, του αυτοδημιούργητου Καραβοκύρη.

Σήμερα τελείται ένα πνευματικό μνημόσυνο από τη Λέσχη Αρχιπλοιάρχων στον Καπετάν Βασίλη , σ’ αυτή την αίθουσα, που είναι χορηγία του μεγάλου Καπετάνιου, κοντά στις άλλες χορηγίες, που άφησε στο πέρασμά του.

Ο καπετάν Βασίλης είναι η προσωποποίηση της εφοπλιστικής αξιοσύνης με ανθρώπινο πρόσωπο. Το σπάνιο παράδειγμα της ναυτιλίας, το χρέος, η ευθύνη, η δημιουργία, ο άνθρωπος, η προσφορά. Το πάθος του ήταν η θάλασσα, η ναυτιλία, τα καράβια γιατί η θάλασσα συνδέει τον Ελληνισμό σε οικουμενική ενότητα και η Ελληνική ακμή οφείλεται στην αξιοποίηση της ναυτιλίας. Του αρέσει να τον λένε Καραβοκύρη. Έμεινε ο ίδιος, ο καπετάν Βασίλης με το χαρακτηριστικό χαμόγελο και την ανοικτή καρδιά του ναυτικού, όπως τον γνώρισα προ 30ετίας στην HELMEPA (Ελληνική Ένωση Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος) με ιδρυτή και πρόεδρο τον εφοπλιστή καπετάν Γιώργη Λιβανό. Αργότερα έπιασε το τιμόνι της HELMEPA και ο καπετάν Βασίλης με αξιόλογη δραστηριότητα για την πρόληψη της θαλάσσιας ρύπανσης και αγκάλιασε με αγάπη φιλόστοργου καπετάνιου την παιδική HELMEPA. Εκεί γνωριστήκαμε σαν καπετάνιοι και είχαμε καρδιακή φιλία, βουνίσια ανάσα, γιατί δεν είμαστε νησιώτες αλλά στεριανοί, μοραΐτες, ο καπετάν Βασίλης από το Διαβολίτσι της Μεσσηνίας και εγώ από την Αρκαδία, από τα Κακουραίικα της Γορτυνίας. Κι όμως λουστήκαμε με την αρμύρα του ωκεανού και από άμισθα τζόβενα καπετανεύσαμε. Όπως εξομολογείται ο ίδιος στο χαιρετισμό του στην λαμπρή τελετή ονοματοδοσίας του μεγαλύτερου κιβωτιοφόρου COSCO HELLAS (27-7-2006). «Ήταν Ιούνιος 1953, όταν πρωτομπάρκαρα, τζόβενο σ’ ένα παλιό καράβι, άμισθος και με πληρωμένη την τροφή μου για τους πρώτους μήνες και άρχισα το όμορφο ταξίδι στην Ναυτιλία, ταξίδι γεμάτο μεγάλες συγκινήσεις, αγωνίες λαχτάρες και χαρές».

Με την αξιοσύνη του κατάφερε να ανέβει τα σκαλοπάτια της ναυτικής ιεραρχίας και να γίνει καπετάνιος. Ως νέος καπετάνιος είχε αντιμετωπίσει μια μεγάλη φουρτούνα με ένα μικρό καράβι και την περιέγραψε:

«Ταξιδεύαμε φορτωμένοι με ένα παλιό καράβι και μας έπιασε μεγάλη φουρτούνα. Εγώ έμεινα άγρυπνος στο τιμόνι για 3 ημερόνυκτα... νομίζαμε ότι θα βουλιάξουμε... μετά την τρίτη μέρα καλμάρισε ο καιρός και η θάλασσα ηρέμησε ... είχαμε γλιτώσει σαν από θαύμα... ένας από τους παλιούς ναυτικούς μας είχε πει τότε: στο τραβέρσο της ζωής άξιος οιακιστής.»

 Με εφόδια το φιλότιμο, τη λεβεντιά, τη ναυτοσύνη και την καπατσοσύνη που διακρίνει τους Έλληνες ναυτικούς. Το βλέμμα του ατένιζε μακρύτερα τον ορίζοντα, ακόμη αγνάντευε το ανθρώπινο πέλαγος, τη ζωή, τη δημιουργία. Κοίταζε μακριά κι είχε οράματα και τα υλοποίησε. «Όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου» τονίζει ο διάσημος PAULO COELHO. Και αυτό συνέβη και με τον Καπετάν Βασίλη. Αυτό το αγροτόπαιδο από το Διαβολίτσι Μεσσηνίας πρωτοείδε τη θάλασσα στα 13 του χρόνια και την αγάπησε.

                Είναι ο γνήσιος Έλληνας που κλείνει πάντα μέσα του έναν Οδυσσέα, που τον κυβερνάει, που τον σπρώχνει εμπρός για να ζήσει τη δική του Οδύσσεια. Είναι η προσωποποιημένη ευφυία, που κινείται μέσα σ’ ένα δύσκολο κόσμο αλλά ξέρει να βρε τα κλειδιά του. Είχε την ικανότητα και την αποφασιστικότητα να πιάσει τα μηνύματα της εποχής που έρχονταν και δεν φαίνονταν. Ξεχώριζε το μεγάλο κύμα που ερχόταν από τη γέφυρα της Εταιρείας COSTAMARE, που ίδρυσε το 1974. Ξεκίνησε με ένα μικρό πλοίο και κατάφερε να τη μεταμορφώσει από bulk operator στη μεγαλύτερη ελληνική, καθώς και σε μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως, εταιρεία διαχείρισης πλοίων, μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων.

                Σήμερα η ναυτιλιακή εταιρεία COSTAMARE διαχειρίζεται 25 πλοία CONTAINERS υπό Ελληνική σημαία τα οποία είναι ναυλωμένα στις μεγαλύτερες εταιρείες τακτικών γραμμών και μαζί με τις θυγατρικές της εταιρείες διαχειρίζεται 50 περίπου πλοία. Μια ζηλευτή ναυτιλιακή εταιρεία που στην πρύμη της κυματίζει η γαλανόλευκη και στελεχώνεται με Έλληνες αξιωματικούς. Η Ελληνική σημαία και τα Ελληνικά πληρώματα χαίρουν της αναγνώρισης διεθνώς.

                Το απόγειο της ναυτιλιακής του δραστηριότητας λάμπρυνε με την τελετή της ονοματοδοσίας του μεγαλύτερου κιβωτιοφόρου “COSCO HELLAS” στις 27 Ιουλίου 2006 στο Νέο Ικόνιο, που προκάλεσε συγκίνηση και υπερηφάνεια στο πανελλήνιο. Η τελετή βάπτισης του πλοίου στον τόπο του, στη χώρα του, και η δημοσιότητα που πήρε, έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ακόμη μια φορά τι σημαίνει Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία. Αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το ειδικό βάρος που διαθέτει η Ελληνική Ναυτιλία στηρίζοντας αποφασιστικά την ανάπτυξη της πατρίδας μας, ανοίγοντας δρόμους ειρηνικής και παραγωγικής συνεργασίας με διεθνή εμβέλεια.

                Το COSCO HELLAS έχει ουσιαστική αλλά και συμβολική σημασία γιατί επισφραγίζει τις ελληνοκινεζικές σχέσεις όχι μόνο στη διακίνηση εμπορευματοκιβωτίων αλλά σε ένα ευρύ τομέα δραστηριοτήτων. Κι αυτή η επιτυχία της οικονομικής συνεργασίας των δύο χωρών οφείλεται κυρίως στην «ψυχή της COSTAMARE» τον Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο, που στο φωτεινό του πρόσωπο λάμπει μια δυναμική και δημιουργική προσωπικότητα, πολυσύνθετη και πολυδιάστατη με όνειρα και οραματισμούς αλλά και την απλότητα του φτασμένου, σαν τον Οδυσσέα, αθλητή, ασκητή και σπουδαίο καπετάνιο, γιατί η διαχρονικότητα της Ελληνικής ναυτοσύνης από το μυθικό Οδυσσέα διαιωνίζουν το δαιμόνιο της Ελληνικής Φυλής. Γι’ αυτό ανακηρύχθηκε Greek Shipping Personality of the year (2006) στην τρίτη απονομή βραβείων της Lloyds list.

                Και σε αυτή τη λαμπρή τελετή της ονοματοδοσίας της COSCO HELLAS επέλεξε ο καταξιωμένος βάρδος και στυλοβάτης της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας για να ανακοινώσει και επίσημά την απόφασή του να αποσυρθεί από το πηδάλιο του ομίλου της COSTAMARE, τελειώνοντας ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 53 χρόνια, όταν πρωτομπαρκάρισε τον Ιούνιο του 1953. Συγκινημένος είπε στους καλεσμένους του : «Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που τελειώνει αυτό το ταξίδι στο ίδιο λιμάνι που ξεκίνησα τζόβενο, σ’ ένα παλιό καραβάκι» και σήμερα με το πανέμορφο Ελληνικό «πλεούμενο» με την γαλανόλευκη, παραδίδοντας τυπικά τη διαχείριση του Ομίλου στα παιδιά μου (Κωστή, Αχιλλέα, Χρήστο) και τους ευχήθηκε να ζήσουν τις ίδιες ευτυχισμένες στιγμές, όταν με τη σειρά τους συμπληρώσουν τον κύκλο της δικής τους επαγγελματικής δράσης. Δεν παρέλειψε να τονίσει ότι την επιτυχία του την οφείλει στο Θεό, στη σύζυγό του Κάρμεν και στους Τραπεζίτες. Μα πάνω απ’ όλα στον άξιο και αφοσιωμένο συνάδελφο ναυτικό, στο γραφείο, στη γέφυρα, στο μηχανοστάσιο. Μάλιστα στον συνάδελφο ναυτικό και βρήκε την ευκαιρία να τιμήσει τη μάνα και τη γυναίκα του ναυτικού, τον συνεργάτη του Ελληνικού Θαύματος της Εμπορικής Ναυτιλίας.

                Συνδύαζε το επιχειρηματικό δαιμόνιο με το βαθύ συναισθηματισμό και την ανυπόκριτη αγάπη προς όλους και ιδιαίτερα τους ναυτικούς που θεωρεί πρωτεργάτες του Ναυτιλιακού Μεγαλείου.

                Αυτή είναι η υπεροχή του Μεγάλου της Εμπορικής ναυτοσύνης με την ακατάβλητη δύναμη δημιουργίας και ανθρωπιάς. Δεν ξέχασε τον συνάδελφο ναυτικό αλλά τον αναγνώρισε και τον τίμησε και τον τιμά γι’ αυτό τελευταία αποφάσισε να ταξιδέψει στα λιμάνια που βρίσκονται πλοία του για να τα επισκεφθεί και να αποχαιρετίσει τα πληρώματά τους, τους ναυτικούς του, που τα’ βλεπε σαν συνεργάτες. Γι’ αυτό φρόντισε να έχουν και δεύτερη ασφάλιση, πέρα από αυτή που δίνει το ΝΑΤ. Την εποπτεία της COSTAMARE έχει ο γιος του Κωστής.

                Περιορίστηκα στις ναυτιλιακές δραστηριότητές του και όχι και στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, την COSTANAVARINO στη Μεσσηνία, υπό την εποπτεία του γιου του Αχιλλέα, γιατί ήθελε να τιμήσει τον τόπο του.

Με ένα όραμα 25 χρόνων που συνάντησε δυσκολίες από την γραφειοκρατία ενώ όπως τόνιζε «εάν είχα ξεκινήσει την επένδυση σε άλλο κράτος θα είχαμε τελειώσει συντομότερα». Και αναφέρθηκε σε μια συγκεκριμένη πρόταση που του είχε γίνει εκ μέρους της Τουρκίας. «Μια μέρα ήρθε στο γραφείο μου ο πρέσβης της Τουρκίας και μου είπε ότι με προσκαλεί επίσημα η Τουρκική κυβέρνηση να πάω στην Κωνσταντινούπολη για να με φιλοξενήσουν μια εβδομάδα. Και μια μέρα να μπούμε σε ένα ελικόπτερο και να πετάξουμε παραλιακά από την Κων/πολη μέχρι τις απέναντι ακτές της Ρόδου. Και όποια παραλιακή έκταση μου αρέσει, να μου την παραχωρήσουν δωρεάν για να κάνω τουριστικές επενδύσεις, που με δυσκολεύουν να κάνω εδώ. Εγώ τους ευχαρίστησα για την πρόσκληση και του απάντησα ότι αν γίνει η επένδυση, θα γίνει μόνο στην πατρίδα μου την Μεσσηνία. Το COSTANAVARINO είναι μία αξιόλογη ξενοδοχειακή επένδυση με προστασία του περιβάλλοντος.

Μια άλλη αξιόλογη επένδυση έγινε στη Κνίδη Γρεβενών. Το «Γαιο-Ελλάς» μοναδικό ορυκτό μετάλλευμα στην Ελλάδα υπό την εποπτεία του γιου του Χρήστου.

Στη γενέτειρά του Διαβολίτσι έκανε ένα υπαίθριο θέατρο στη μνήμη της μητέρας του «ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ» που την θυμόταν μόνο να εργάζεται και της άξιζε αυτή η τιμή.

Από τις πάμπολλες χορηγίες θα αναφερθώ στη μετασκευή του LIBERTY που έφεραν από τις ΗΠΑ στον Πειραιά.

Και την προσφορά των πλοίων της COSTAMARE για εκπαιδευτικούς πλόες του Λιμενικού Σώματος τα τελευταία 20 χρόνια με μια χάρη, το μπάρκο των εκπαιδευτικών να ξεκινά πάντα από την Καλαμάτα. Ενώ ο αερολιμένας της Καλαμάτας τελευταία ονομάστηκε Αερολιμήν Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου.

Το 2000 ο καπετάν Βασίλης ίδρυσε το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου, στο οποίο υπήρξε και βασικός χρηματοδότης.

Κι όταν του έλεγαν ότι ο κόσμος θα σε θυμάται για τα έργα που κάνατε τόνιζε: «Όχι δεν είναι σωστό αυτό. Το σωστό είναι να με θυμάται ο κόσμος για το εάν έκανα καλή χρήση του χρήματος.»

Έμεινε ο καπετάν Βασίλης που ήξερα, ο δυναμικός καραβοκύρης και απλός άνθρωπος, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Έμαθε για το χαμό της γυναίκας μου Ζηνοβίας και με συλλυπήθηκε ψυχικά και εγκάρδια. Ακόμα μου έστειλε την κασέτα με την τελετή της COSCO HELLAS γιατί δεν μπόρεσα να παρευρεθώ. Δεν ξέχασε τον παλιό του συνάδελφο Καπετάν Νικόλα και συγκινούμαι για την εκτίμησή του. Πάντα απαντούσε στα τηλεφωνήματά μου και ποτέ δεν ήταν «απασχολημένος». Ενώ θυμάμαι με συγκίνηση την επίσκεψή μου στο εφοπλιστικό του γραφείο. Ο ανθρώπινος τρόπος επικοινωνίας του. Σε αιχμαλώτιζε με την απλότητά του δίνοντας μου την εντύπωση ότι συνομιλεί μ’ ένα παλιό και καλό φίλο.

Φέτος το Γενάρη του ευχήθηκα στη γιορτή του και μου υποσχέθηκε την άνοιξη να πάμε στο COSTANAVARINO να πιούμε τσάι της Μεσσηνίας. Δυστυχώς στις 25 Ιανουαρίου 2011 έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και δεν πρόλαβε. Σίγουρα θα μας ακούει από τη Μεσσηνιακή γη όπου αναπαύεται αγναντεύοντας τον όρμο του Ναυαρίνου και το ανοικτό πέλαγος.

Και κλείνω με μια συμβουλή που την είπε ο δικός του πατέρας, ο παππούς Κωστής: «Παιδί μου όταν γεννήθηκες εσύ έκλαιγες και όλοι οι άλλοι γελούσαν. Κοίτα να ζήσεις έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να πεθάνεις, όλοι να κλαίνε και εσύ να γελάς.»

Νίκος Ι. Κωστάρας

Πλοίαρχος Ε.Ν.

(Ομιλία 8/12/11 στη Λέσχη Αρχιπλοιάρχων)