Καλό σου ταξίδι Καπετάνιε, ώρα καλή.

Ν. Κωστάρας

«Το τελευταίο ταξίδι»

Τετάρτη 9:30 μ.μ. το βράδυ 8 του Γενάρη του 2014, αποφάσισες Καπτάν Νικόλα μας, ξαφνικά να ταξιδέψεις, σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, με το δικό σου καράβι, δίχως ναύτες και πλήρωμα, καπετάνιος στη θάλασσα τ’ ουρανού, αντί θαλασσοπούλια, τους αγγέλους να φτερουγίζουν γύρω σου. Στη μέση τ’ ουρανού συνάντησες την λατρευτή σου σύζυγο Ζηνοβία, που σε υποδέχθηκε με χαρά, την ανέβασες στο καράβι σου, όρθια δίπλα στο τιμόνι, με τα μαλλιά της ν’ ανεμίζουν στον άνεμο, όπως παλιά στα ταξίδια σας στις θάλασσες και βίρα τις άγκυρες για λιμάνι απάνεμο.

Εκεί ευτυχισμένοι και χαρούμενοι οι δυο σας. Από δω και πέρα ποτέ χωριστά, κανένα ταξίδι.

Άφησες όμως εμάς όλους, τους ναύτες και το πλήρωμα του καραβιού σου, χαμένους, σαστισμένους και παραδαρμένους στα κύματα της θάλασσας, χωρίς καπετάνιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς εφόδια. Σε χρειαζόμασταν καπετάνιε. Πως έφυγες έτσι ξαφνικά χωρίς να μας αποχαιρετήσεις;

Μας πήρες τηλέφωνο φέτος όπως έκανες χρόνια ολόκληρα όχι παραμονή ή ανήμερα, για χρόνια πολλά του ανιψιού σου Βασίλη Κατριμουστάκη, αλλά δύο μέρες μετά.

Και πέρασες τις μέρες τις Πρωτοχρονιάς, παρέα μ’ όλα τα παιδιά σου, και τις μικρές εγγονές σου που υπεραγαπούσες.

Ο Γιάννης ήρθε απ’ τις Βρυξέλες, ο Κώστας απ’ την Κρήτη και ο μικρός Ανάργυρος, φύλακας άγγελός σου πιστός πάντα μαζί σου. Και τα τρία παιδιά σου, όλο αυτό το διάστημα από το καλοκαίρι ως σήμερα, σε φρόντισαν, έτσι, όπως αρμόζει σε παιδιά για τον πατέρα.

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στα Κακουραίικα Γορτυνίας – Αρκαδίας το 1929. Το χωριό σου το υπεραγαπούσες και το έκανες γνωστό παντού, μέσα από το συγγραφικό σου έργο. Πτυχιούχος Βιομηχανικής, ακολούθησες όμως το ναυτικό επάγγελμα και σταδιοδρόμησες ως Πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Ιστορικός, ερευνητής, λαογράφος. Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, Μέλος της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών και πολλών άλλων επιστημονικών Σωματείων. Έχεις τιμηθεί με πολλές διακρίσεις το 2000 τιμήθηκες με το Α΄ Πανελλήνιο Βραβείο, από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

Δεν θ’ αναλώσω το συγγραφικό σου έργο, το έχουν κάνει άλλωστε αρκετές φορές σπουδαίοι άνθρωποι διανοούμενοι, ούτε μπορώ διότι θα φανεί φτωχό.

Παίρνω μερικές φράσεις από τα δικά σου λόγια, από διάφορες εργασίες σου που κατά καιρούς μου έστελνες και τις έχω καταχωρήσει σε ειδικό φάκελο καπτάν Ν. Κωστάρας. Σαν σύγχρονος Κοσμάς Αιτωλός προσπαθούσες ν’ ακουστείς και αρκετά χρόνια πριν την κρίση μέσα από τα κείμενά σου, που είναι διάσπαρτα σ’ όλα τα καλά έντυπα και εφημερίδες, γίνεσαι γνωστός και ο αναγνώστης ήταν αδύνατον να μην διαβάσει και προσέξει το δικό σου κείμενο, που με το δικό σου τρόπο τον έκανες να προσέξει. Γίνεσαι γνωστός, αποκτάς μόνο φίλους και όσοι σε διάβαζαν και όλοι όσοι εδώ βρισκόμαστε σήμερα να σ’ αποχαιρετήσουμε μόνο καλά λόγια έχουμε να πούμε.

«Ο άνθρωπος πρέπει ν’ απλώνει τις ρίζες του στον τόπο της γέννησής του, όπως ο πλάτανος, που όσο ψηλώνει και μπερδεύει τους κλώνους του με τα σύννεφα, τόσο βαθύτερα μπήγει τις ρίζες του στη γη, για να μπορέσει ν’ αντέξει τους δυνατούς ανέμους και τις καταιγίδες».

«Με τη μνήμη γυρίζουμε στο παρελθόν και ζούμε σ’ αυτό, ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, χωρίς μνημονικό, δεν υπάρχει παράδοση, χωρίς το χθες, δεν μπορεί να γίνει λόγος για το σήμερα».

«Η ζωή είναι αγώνας κι όχι φυγή».

«Η ιστορία διδάσκει ότι η ηθική χρεωκοπία των λαών, προηγείται πάντοτε της οικονομικής».

«Ο καταναλωτικός άνθρωπος έχασε το μέτρο και περιφρόνησε την Ελληνική παράδοση, παρασυρμένος από την διαφήμιση και απληστία χωρίς αρχές και αξίες».

Απλός, λιτός, καλοσυνάτος. Χαιρόσουν με απλά πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή.

Η ζωή σου και το έργο σου, παρακαταθήκης βαριά κληρονομιά στα παιδιά σου και σ’ όλους μας.

Ασχολήθηκες συστηματικά με την ιστορία του τόπου μας. Η οικογένειά μας σου χρωστά ευγνωμοσύνη, διότι εσύ πρώτος ανέδειξες τον πρωταγωνιστή της μάχης του Λεβιδίου, της πρώτης νικηφόρας μάχης ων Ελλήνων εναντίον των Τούρκων, το Βασίλη Κατριμουστάκη που η ιστορία των είχε ξεχασμένο.

Έτσι οι πατριώτες του, Μπονταΐτες τα τελευταία 6-7- χρόνια, έχουν στήσει την προτομή του στο χωριό του στον Μποντιά ή Παλαιόπυργο όπου γεννήθηκε και τιμάται από την πολιτεία και από τον Σύλλογο  Κακουραίικων, διότι αργότερα μετά τη μάχη του Λεβιδίου μετέφερε την οικογένειά του στα Κακουραίικα Γορτυνίας.

Μου έκανε εντύπωση σε κάποιο άλλο κείμενό σου που γράφεις:

Κάποτε μια νεαρή κοπέλα σε πλησίασε και σου λέει: Καπετάν Κωστάρα σαν Κομουνιστής τα γράφεις. Κι εσύ απαντάς: «Παιδί μου εγώ^. Δεν είμαι Κομουνιστής, είμαι ΈΛΛΗΝΑΣ».

Σήμερα εδώ, στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου Αμαρουσίου, στην γειτονιά σου, σ’ αυτή που μεγάλωσες την οικογένειά σου και η οποία σε τίμησε, όλοι μας ας κρατήσουμε τη δική σου συμβουλή, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά τις δύσκολες αυτές μέρες. Να βρούμε τις αρχές και αξίες μας, να βρούμε τα πράγματα που μας ενώνουν, να γίνουμε πραγματικοί ΈΛΛΗΝΕΣ όπως εσύ έλεγες.

Σ’ ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερες, προπάντων την αγάπη σου. Είμαστε υπερήφανοι για σένα. Σ’ αγαπάμε πολύ.

Καμιά φορά από κει ψηλά, να στρίβεις το τιμόνι του δικού μας καραβιού, όταν το θαλασσοδέρνει ο άνεμος και το κύμα το βγάζει απ’ την πορεία του.

Η είδηση του θανάτου σου, μας βρίσκει στ’ αγαπημένο σου χωριό τα Κακουραίικα. Αυθόρμητα χτύπησα λυπητερά την καμπάνα του χωριού. Σου φέρνω χαιρετίσματα απ’ όλους τους συγχωριανούς σου, από τις εννιάκουμπλες του Κεφαλόβρυσου, και από το πατρικό σου σπίτι, λίγα λουλούδια, ανθισμένα παραδόξως στη μέση του Γενάρη από την αυλή σου.

Καλό σου ταξίδι Καπετάνιε, ώρα καλή.             

  

Παναγιώτα Δημητροπούλου – Κατριμουστάκη

Από Κακουραίικα Γορτυνίας

Τηλ. 2710 – 233203, Σόλωνος 8, Τρίπολη

Δασκάλα