Στον καπετάνιο Νικόλα Κωστάρα από τον ΜΗΤΣΟ ΚΑΤΣΙΝΗ

ΠΟΙΗΣΗ

ΘΥΜΑΣΑΙ

Με τις φουρτούνες πάλεψες με την αρχή τ’ αγέρα

τα πέλαγα τα όργωνες μα στάθηκες ορθός

το κύμα που σου έγινε στο βήμα σου φοβέρα

καθώς τη μάχη έχανε γινότανε ανθός.

Οργιά-οργιά εμέτρησες τ’ απόμακρα ταξείδια

ο νους σου πάντα ξάγρυπνος στη ρότα, στο σκαρί

μιγάδες δε σε κράτησαν κοντά τους με παιχνίδια

και η καρδιά σου γύρευε γαλήνη να χαρεί.

Η θάλασσα στο κόρφο σου εκοίμιζε τον πόνο

στο άγνωστο πλανιότανε η κάθε σου χαρά

το γυρισμό τον έκανες αντίσταση στο χρόνο

και με των γλάρων μίλαγες τα κάτασπρα φτερά.

Γλυκόφωνο ψιθύριζες της κλεφτουριάς τραγούδι

τα μάτια σου τα κάρφωνες σε μνήμες γονικές

στην Αρκαδία έστελνες πολύχρωμο λουλούδι

στους ναύτες σου εδιάβαζες αγάπες μυστικές.

Και πρόσω-πρόσω πρόσταζες σαν σ’ έζωνε το πούσι

μια προσευχή σου έκανες ν’ αράξεις στη στεριά

και τώρα πούσαι ξέμπαρκος στ’ ολόδροσο Μαρούσι

θυμάσαι με το λόγο σου το Γέρο του Μοριά.

 

ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΤΣΙΝΗΣ 

 «ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ»,  ΑΘΗΝΑ 1997, σελ. 47.